Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Síða 69

2. árg. . Jan.-marz 1939 V AKÁ
hönd. Nei, ég vona, að sonur minn
gleymi því ekki!“ Þetta fékk svo
mikið á hann, að hendur hans
skulfu og augnaráðið varð annar.
legt.
Að endingu varð það þó kona
Yuans, sem tók fullnaðarákvörð-
unina í málinu. „Ég verð að breyta
samkvæmt boðum húsbónda
míns,“ sagði hún með blíðri, en
ákveðinni rödd. „Við skulum
haga þessu eins og hann hefir
mælt fyrir.“ Það varð því úr, að
fætur litlu stúlkunnar voru ekki
reyrðir, enda þótt móðir hennar
tæki mjög nærri sér að sjá þá
vaxa og verða æ stærri. Hún
reyndi því að draga ofurlítið úr
vexti þeirra með því að láta litlu
stúlkuna nota eins þrönga skó og
framast var hægt.
Þegar fyrirskipunin um nám
drengsins kom, brást gamli mað-
urinn engu betur við. „Ekki að
læra Hinar fjórar bækur?“ sagði
hann í örvæntingu sinni. „Ekki
að þekkja hugsanamál meistarans
Konfuciusar? Hvað á þá að læra?“
Gamli maðurinn hafði numið
allar bækur Konfuciusar og hann
var sannfærður um, að í þeim
bókum væri sjálft réttlætið að
finna. Hann lagði mikla alúð við
að breyta samkvæmt boðum
þeirra, því að það var leiðin til
mannlegrar fullkomnunar. Þó var
hann enginn öfgamaður, en leit-
aðist hins vegar við að feta hinn
gullna meðalveg. Honum lá því
mjög á hjarta, að sonur hans og
sonarsonur fetuðu „Hinn rétta
veg.“ Að hans dómi skipti þetta
engu máli hvað konur snerti. Þær
voru einfaldar og andi þeirra
staðnaður. Þess vegna vildi hann
að þær fengju óáreittar að til-
tilbiðja sína guði. Konur voru
þannig gerðar, að fyrir þær gilti
aðeins hið sýnilega og áþreifan-
lega.
„Sonarsonur minn á þá að vaxa
upp án þekkingar á dyggðunum",
sagði hann hátíðlega.
En nú var svo lítið eftir af þeim
tíma, sem Yuan ætlaði að dvelja
utan lands, að ekki var hægt að
skrifa honum, þess vegna biðu
þau.
Þetta höfðu verið alvarlegustu
vandamálin, sem fyrir þau höfðu
komið á þessum sjö árum — svo
viðburðarsnautt hafði líf þeirra
verið. Foreldrar ungu konunnar
höfðu látist á þessu árabili, en
hún var orðin þeim svo fjarlæg
eftir giftinguna, að hún fann ekki
til teljandi saknaðar. Hún undi
hag sínum vel á heimili tengda-
foreldranna, sem hún unni mjög
á sinn hátt. Hún var guðunum
óendanlega þakklát fyrir þá góðu
tengdamóður, sem þeir höfðu gef-
ið henni, því að hún vissi, að
margar ungar stúlkur eignuðust
grimmlyndar og eigingjarnar
tengdamæður, sem einskisvirtu
tengdadætur sínar. Hún gat því
ekki hugsað sér betra hlutskipti
en vera í návist tengdaforeldra
sinna og rækja sínar skyldur við
þau.
Tengdaforeldrarnir voru einnig
mjög ánægð með þessa tengda-
dóttur, sem af mikilli nákvæmni
67