Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Side 70

VAKA 2. árg. . Jan.-marz 1939
og nærgætni þjónaði þeim í ell-
inni. Börn hennar voru þeim til
ánægju og samlyndið á heimil-
inu var því hið ákjósanlegasta. í
breytni sinni gagnvart tengda-
dótturinni og börnum hennar
gættu gömlu hjónin ávallt mikils
hófs. Þau forðuðust að særa til-
finningar hennar eða barnanna á
einn eða annan hátt. Aðeins einu
sinni hafði gamli maðurinn misst
vald á tilifinningum sínum. Son-
arsonur hans hafði í gáskafullum
leik eyðilagt fagurt blóm í garði
gamla mannsins, sem var mikill
blómavinur. Þá gleymdi hann sér
í augnabliksbræði og hann sló
drenginn þéttingsfast á vangann.
Þetta kom drengnum mjög á
óvart, því að hann var með öllu
óvanur líkamlegum refsingum.
Hann brast í ofsafenginn grát, og
gamla manninum varð samstund-
is ljóst, hvernig skapsmunimir
höfðu hlaupið með hann í gönur.
Hann náfölnaði. „Ég hefi misst
stjórn á sjálfum mér,“ tautaði
hann fyrir munni sér og gekk til
herbergis síns. Þar sat hann langa
stund í þungum þönkum.
Um kvöldið tók unga konan
son sinn við hönd sér og leiddi
hann til afa síns. Þar lét hún
hann falla á hnén og slá enninu
niður í gólfið til þess að tákna
með því hryggð sína yfir því, sem
hann hafði gert. Sjálf bað hún svo
afsökunar á gerðum sonar síns
á þennan hátt:
„Ég veit ekki, hvers vegna son-
ur minn er svona illa upp alinn,
faðir minn. Ég blygðast mín fyrir
68
það og það veldur mér sorgar. Ég
bið um fyrirgefningu á því, að
mér skuli ekki hafa tekizt að ala
hann betur upp en raun ber
vitni.“
Gamli maðurinn þrýsti drengn-
um ástúðlega að brjósti sínu.
„Vissulega var það illa gert af þér
að eyðileggja hið fagra blóm, lífi
þess er nú lokið, alveg eins og lífi
manns, sem deyr í æsku. Svo
þagnaði hann en sagði síðan með
miklum erfiðismunum. „En hann
er aðeins barn. Ég er gamall mað-
ur, sem um margra ára skeið hefi
leitazt við að fylgja í fótspor
Herra míns. Ég hafði þá trú, að
mér væri nokkuð kunnur Hinn
rétti vegur, og ekkert gæti
framar reitt mig til reiði. Ég hélt,
að reiðin væri útilokuð úr hug-
skoti mínu. En nú hefi ég komizt
að raun um, að ég er skemmra á
veg kominn en ég hugði.“ Hann
andvarpaði og var mjög hryggur
í bragði. „Þú ert sá fullkomnasti
maður, sem ég hefi nokkru sinni
þekkt,“ sagði tengdadóttir hans
blíðlega. „Þú ert kærleiksríkur
faðir gagnvart mér og okkur öll-
um.“
Hann brosti ofurlítið að orðum
hennar og varð hressari í bragði,
enda þótt hann vildi ekki láta
bera á því. Hann laut aftur yfir
bók sina og tengdadóttir hans
leiddi drenginn burt með sér.
í lífi ungu konunnar sjálfrar
höfðu aðeins átt sér stað tveir
merkir atburðir síðan sonur
hennar fæddist. Annar var það,
er hann var vaninn af brjósti.