Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Qupperneq 71

2. árg. . Jan.-marz 1939 V A K A
Það hafði móðir hans ekki gert
til fullnustu fyrr en hann var
fjögurra ára. Hinn var skyndi-
legur og illkynjaður sjúkdómur,
sem drengurinn hafði fengið fyrir
tveimur árum síðan. Fyrir hug-
skotssjónum hennar var þessi
sjúkdómur það ægilegasta, sem
fyrir hana hafði komið. Að morgni
var hann glaður og heilbrigður,
en um kvöldið var hann nálega
meðvitundarlaus og þjáðist mjög
af áköfum magaverkjum. Hann
virtist hafa horazt afskaplega og
líkaminn hans litli titraði af
krampateygjum. Allir urðu ör-
vinglaðir af skelfingu. Gamla
frúin rauk í ofboði fótgangandi
til mustersins, enda þótt hún stigi
naumast í fæturna aðra tíma.
Hún hét miklu silfri, ef lífi barns-
ins yrði þyrmt. Hún fleygði sér
niður á strábreiðuna frammi fyrir
guðamóðurinni og sló aftur og
aftur sínu gamla höfði niður í
steingólfið í hofinu. Bænir hennar
voru fluttar af þvílíkum trúar-
hita og ákafa, að þær hlutu að
hræra hvert einasta hjarta. Jafn-
vel hinir ágjörnu prestar héldu
að hún myndi látast af hugar-
angri. Þeir reistu hana upp af
gólfinu og sögðu: „Frú, þú hefir
beðið. Gyðjan mun bænheyra þig.
Farið bara — honum líður betur
nú.“
En þegar hún kom heim, var
allt við það sama. Varir drengs-
ins voru bláar og neglurnar á
fingrum hans svartar.
Þá hrópaði Wang Ma, gamla
vinnukonan, sem séð hafði á eftir
sjö börnum sínum í dauðann:
„Andi hans hefir villzt. Fljótt nú!
Við verðum að ná andanum aft-
ur!“ Hún kveikti í skyndi á ljós-
keri, þaut út og bað móður
drengsins að koma á eftir sér með
frakka af honum.
Þær hlutu og hlupu eftir óslétt-
um götum og stígum.
Wang Ma hélt ljóskerinu hátt
og hrópaði í sífellu: „Barn, kom
heim — kom heim!“ Móðirin veif-
aði rauða frakkanum, sem dreng.
urinn var í á hverjum degi, til
þess að barnsandinn fengi tæki-
færi til að þekkja frakkann og
gæti því ratað heim aftur. Hversu
oft hafði hún ekki séð og heyrt
aðrar mæður í sömu kringum-
stæðum. Þá hafði hún ávallt fyllzt
skelfingu, en nú var það hún sjálf,
sem leitaði að anda barnsins síns!
— Allir, sem þær mættu, sögðu,
fullir hluttekningar: „Ó, vonandi
að barnið lifi!“
Leit þeirra og hróp varð ekki
árangurslaus. Þegar þeir komu
heim aftur, var gamli maðurinn
að mata sonarson sinn á heitri
kjötsúpu. Augu drengsins voru að
vísu lokuð, en hann kingdi súp-
unni. Andi hans hafði snúið heim
aftur.
Drengurinn varð albata á
furðulega skömmum tíma. En
það voru aðrir, sem ekki náðu sér
jafn auðveldlega eftir ógnir þess-
arar nætur. Gamli maðurinn var
óeðlilega fölur í langan tíma og
aftur og aftur þurfti hann að
kalla drenginn til sín, þreifa á
hraustlegum líkama hans og
69