Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.03.1939, Qupperneq 73

2. árg. . Jan.-marz 1939 VAKA
naumast trúað, en hann varð
eigi að síður við óskum sonar
síns.
En móðir hans var ekki jafn
fús til að veita sitt samþykki.
„Nei, ekki fyrr en þú hefir eign-
azt son, Yuan,“ sagði hún og var
ófáanleg til að falla frá þeirri
kröfu. „Hvernig á ég að eignast
son?“ spurði hann hálft í spaugi,
en gat þó ekki varizt því að
roðna upp í hársrætur. „Ef til
vill eignast hún aðeins stúlku-
börn, eins og sumar aðrar konur.
Og ekki get ég gefið frá mér alla
framavon, þó að kona mín fæði
mér enga syni.“
„Við verðum að hafa son þinn
hér eftir, Yuan,“ sagði gamla frú-
in ákveðin. „Þó að þú dæir í hin-
um ókunnu löndum, hefðum við
samt sem áður hold af þínu holdi
og blóð af þínu blóði.“ Svo bætti
hún við í mýkri tón: „Ég skal auka
bænir mínar um son þér til handa
um helming, og ég skal auka fórn-
ir mínar um helming."
„Ég kann þér þakkir fyrir það,
móðir mín,“ sagði ungi maðurinn
og hló stuttlega. „Ég vildi óska að
ég væri eins sannfærður um að
mér fæddist sonur, eins og þú ert.“
„Sonur minn, reynslan sýnir
okkur, að guðirnir bænheyra
okkur, ef við trúum á þá,“ sagði
móðir hans mjög alvörugefin.
Yuan lét talið falla við svo búið.
Hann dirfðist ekki að segja móður
sinni, að hann tryði ekki á hennar
guði. Allt frá því hann var barn
að aldri, hafði hann fyllzt skelf-
ingu, þegar hann leit ófrýnilegar
guðamyndirnar. Og hann hafði
heldur aldrei vogað að skýra föður
sínum frá, að hann tryði ekki
kenningum Konfuciusar, er hann
hafði innrætt honum.
Þau hefðu vissulega fyllzt ör-
væntingu, ef þau hefðu þekkt
hjarta sonar síns. Að vísu var það
ekki trúlaust, því að það trúði á
stór og voldug herskip, sem þau
kunnu engin deili á, það trúði á
stórar og sterkar fallbyssur, á vel
æfða heri og hvers konar afl. Hug-
sjón hans var að skapa landi sínu
og þjóð þvílík gæði sem þessi. í
sjö ár hafði hann verið að nema,
hvernig þessir hlutir eru búnir til.
Og þótt hann væri nú kominn
heim og dveldi meðal sinna nán-
ustu vandamanna, duldist engu
þeirra, að hann var breyttur. Hug-
ur hans virtist ekki vera innan
fornra veggja ættarheimkynnis-
ins, jafnvel ekki þegar hann ræddi
við þau eða hló með þeim. Hugur
hans virtist alltaf vera bundinn
öðrum stöðum, öðru lífi.
Hann átti mjög annríkt við
bréfaskriftir. Einn daginn fékk
hann þrjú bréf, sem öllum var
lokað með stórum innsiglum.
Hann las þau þegjandi og skýrði
engum frá efni þeirra. Þegar hið
þriðja kom, stóð hann upp frá
skrifborði sínu og gekk til föður
síns, sem á þessum tíma dagsins
blundaði í reyrstóli úti í garðin-
um. Yuan nam staðar við stólinn
og hóstaði lítið eitt.
Gamli maðurinn vaknaði, en var
lítið eitt utan við sig fyrst í stað.
„Já, já,“ sagði hann.
71