Klifur : fréttablað Sjálfsbjargar, landssambands fatlaðra - 15.05.2012, Blaðsíða 9

9
2012 - Úr Reykjavíkurmaraþon „sketchinum“
2012 - Þyrluferð upp á Esjuna
Eitthvað um að
vera flest kvöld og
súpa í hádeginu
tvisvar í viku
Ásta Dís Guðjónsdóttir, formaður
Sjálfsbjargar, félags fatlaðra
á höfuðborgarsvæðinu
„Flest kvöld vikunnar er eitthvað um að
vera í salnum okkar, má þar nefna fyrir
utan fundi, félagsvist, bingó, og bridge.
Skák var einnig stunduð en hefur legið
niðri, en vilji er fyrir hendi að koma
skákinni aftur af stað. Á þriðjudögum
og fimmtudögum erum við með súpu
og samveru í hádeginu, sem er mjög
vinsælt. Við vorum með súpuna aðeins
á þriðjudögum, en bættum nýverið
fimmtudeginum við. Þarna er ekki bara
hægt að fá súpu og brauð fyrir 300 kr.
heldur einnig notalega samverustund,
spjalla við fólk yfir kaffisopa, lesa blöðin,
spila, prjóna eða föndra. Slík samvera
er mikilvæg fyrir okkar fólk svo það
einangrist síður. Reglulega eru svo böll
og karíokíkvöld.
Á sumrin breytist starfið en þá má
segja að við flytjum félagsstarfsemina í
Krika, sem er bústaður sem við eigum við
Elliðavatn. þar erum við með fasta viðveru
alla daga í þrjá mánuði. Sú starfsemi er
mönnuð af sjálfboðaliðum. Við köllum
Krika, Paradís á jörðu, m.a. vegna þess
að þar er sérlega skjólsælt og sólríkt. Ég
bý í Breiðholtinu og oft þegar veðrið er
ekki gott þá legg ég leið mína í Krika og
það er segin saga, þar er fínasta veður.
Baráttumálin eru svo alltaf í fyrirrúmi hjá
okkur og aðal baráttumálið í dag er að
breyta almannatryggingalögunum ásamt
því að hækka bæturnar. Fyrirkomulagið
eins og það hefur verið, gengur ekki lengur.
Við þurfum öll að leggjast á eitt að koma
þessu í lag. Ástandið er núna þannig að
ef við fáum viðbótarkrónu á einum stað
þá skerðist hún á öðrum og ekkert réttlæti
er í slíku. Einnig höfum við áhyggjur af
Sjálfsbjörg, félag fatlaðra á höfuðborgarsvæðinu,
var stofnað árið 1958 og var annað
Sjálfsbjargarfélagið á landinu. Öflugt félagsstarf
hefur einkennt félagið í gegnum tíðina og
starfa á vegum þess fjöldi nefnda. Félagið
rekur skrifstofu í Sjálfsbjargarhúsinu Hátúni
12 og eru tveir starfsmenn á skrifstofunni.
Formaður Sjálfsbjargar, félags fatlaðra á
höfuðborgarsvæðinu er Ásta Dís Guðjónsdóttir.
„Segja má að ég hafi verið alla mína ævi í Sjálfsbjörg. Móðir mín
er hreyfihömluð og sem barn vildi ég alltaf fá að vera með. Eini
munurinn þá og nú er að ég var að hjálpa mömmu en eftir að ég
veiktist sjálf gekk ég í Sjálfsbjörg í eigin nafni.
ferðaþjónustunni.
Ég vil meina að það
megi ekki skerða
grundvallarmann-
réttindi bara til
að spara nokkrar
krónur. Við þurfum
að fá Sáttmála
Sameinuðu þjóð-
anna um réttindi fatlaðs fólks samþykktan.
Þó við séum búin að skrifa undir hann,
og skrifum þar með undir ákvæði um að
við göngum ekki gegn honum, þá þarf
samt að lögfesta sáttmálann svo gildi
hans skipti meira máli. Þetta ætti að vera
komið í lag fyrir löngu.“
Ásta Dís hefur starfað með hópi á vegum
Rauða krossins og Hjálparstarfs kirkjunnar
sem berst fyrir betra samfélagi. „Í þessu
hópsamstarfi varð til skýrsla sem heitir
Farsæld, barátta gegn fátækt á Íslandi,
og var hún afhent forsætisráðherra
17. október s.l. Ég var þarna á vegum
Sjálfsbjargar og EAPN, (European Anti
Poverty Network) á Íslandi. Í skýrslunni
kemur fram að við þurfum að meta fólk
útfrá getu en ekki skorti og þjóðfélag
sem sættir sig við fátækt er þjóðfélag
sem gerir ekki ráð fyrir þátttöku allra.
Öll höfum við eitthvað fram að færa og
skiptir þá ekki máli þótt einhverjir eigi við
fötlun að stríða.“
Ásta Dís tók nýverið við sem formaður
Sjálfsbjargar, félags fatlaðra á höfuð-
borgarsvæðinu. „Segja má að ég hafi
verið alla mína ævi í Sjálfsbjörg. Móðir mín
er hreyfihömluð og sem barn fékk ég að
hjálpa til í starfi félagsins. Eini munurinn
þá og nú er að ég var að hjálpa mömmu
en eftir að ég veiktist sjálf gekk ég í
Sjálfsbjörg í eigin nafni. Ég hef ekki alltaf
verið félagslega virk og ég þekki það af
eigin raun hvernig veikindi og einangrun
fara með einstaklinginn svo að úr verður
vítahringur sem erfitt er að rjúfa. Mér
fannst ég ekki vera þátttakandi í eigin
lífi og fór þá markvisst að breyti því.
Ég byrjaði á að taka meiri þátt í starfi
Sjálfsbjargar, tók svo smá saman að mér
meira og er í dag formaður Sjálfsbjargar
á höfuðborgarsvæðinu.“
Meiningin er að ég hafi fasta viðveru á
skrifstofunni og geti þá tekið á móti fólki,
en vegna anna hjá félaginu höfum við
ekki náð að skipuleggja starfið, en stefnt
er að því að ég komi til með að vera
hér á mánudögum, eftir áramót. Hvað
varðar framtíð Sjálfsbjargar þá finnst mér
mjög mikilvægt að ná til yngra fólksins
sem kannski sér engan hag í að ganga
í félagið vegna alls sem réttindabaráttan
hefur skilað þeim og þeir taka sem sjálf-
sögðum hlut í dag. Sem dæmi má nefna
að þegar félagið var stofnað 1958 þá
voru réttindi fatlaða engin. Við höfum
komist langt en við þurfum að ná til unga
fólksins svo það sjái sér hag í að ganga
í félagið og sé tilbúið að leysa okkur sem
eldri erum af hólmi.“