Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 12

122
ROKKUR
ekki lengi að hugsa sig um, heldur
settist óðara til borÖs og neytti svo
sem honum lék lyst til af þvi, sem
á borðinu var. Því næst beið hann
lengi í þeim vændum, aÖ einhver
myndi koma, en er það brást og
enginn lét sjá sig, þá fór hann að
skygnast um eftir hvílustað handa
sér. Gekk hann að nýju um mörg
skrautleg herbergi og kom loksins
að einu með upp búnu rúmi, og
með því að hann var dauðþreyttur
og hvíldarþurfi, þá háttaði hann
ofan í rúmið og svaf þar værðar-
svefni til næsta morguns.
Þegar hann vaknaði og ætlaði að
fara að klæðast, sá hann, að frakk-
inn hans, sem var, orðinn fremur
velktur eftir ferðalagið, var með
öllu horfinn, en í þess stað lá hjá
rúminu flunkurnýr klæðnaður.
Hugsaði kaupmaður með sér, að
einhver manngæskufull álfkona
hlyti að eiga höllina og hefði hún
kent í brj ósti um sig; lét hann sér
því fataskiftin vel líka.
í salnum þar sem kaupmaðurinn
hafði neytt aftanverðar kvöldið áð-
ur, var nú dýrlegur morgunverður
á borði og sýndi hann honum allan
sóma. Því næst gekk hann ofan í
garðinn til að gefa gætur að reið-
skjóta sínum. En hversu varð hann
undrun fanginn, er hann í staðinn
fyrir snjóinn og fönnina, sem var
i garðinum kvöldið áður, sá þar nú
einlæga blómarunna og þar á meðal
rósarunn einn yndisfagran. Kom
honum þá til hugar, er hann sá rós-
irnar, hverju hann hafði lofað
yngstu dóttur sinni, og braut því
af eina rósina. En í sama vetfangi
slóð hjá honum ógurlegt skrímsli
og mælti til hans með þrumandi
rödd:
„Þú óþakkláti maður! Eg hefi
hýst þig og veitt þér vel i höll
minni, og það launar þú rneð því,
að þú stelur frá mér rósum mín-
um, sem mér þykir vænna um en
nokkurn annan hlut í veröldirmi.
En fyrir þetta tiltæki skaltu lífið
láta.“
V esalings kaupmaðurinn varð
svo skelkaður, að hann gat varla
staðið á fótunum.
„Æ, góði herra,“ sagði hann,
„eg •■• • “
„Góði herra!“ greip skrímslið
fram i, „eg er alls ekki góður herra,
eg er skrímsli. ÞaS veit eg vel, og
eru mér lygar leiðar —, heldur vil
eg að hver mæli svo sem honum
býr í skapi.“
„Fyrirgefið mér þá,“ sagði kaup-
maðurinn, „en eg hélt, að ekki
gerði mikið hvort væri einni rósinni
fleira eða færra, þar sem svo mikið
er af þeim, og ætlaði eg að færa
yngstu dóttur minni þessa að gjöf.“
„Á, er þaS svo?“ sagSi skrímsl-
ið. „Áttu dætur?“ „Já, þrjár dæt-
ur,“ ansaði kaupmaður og sagði
skrímslinu nú alt eins og var, aS
báðar eldri dæturnar hefðu beðiS
sig um skartgripi og dýran fatnað,