Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 13

R O K K U B
123
þegar hann hóf ferðina, en sú
yngsta hefði ekki beðið um nema
eina rós.
„Nú, jseja,“ sagði skrímslið eft-
ir nokkra umhugsun, „eg er ekki
frá því að gefa þér lífsgrið, með
því skilyrði, að ein af dætrum þín-
um, fríviljuglega, — skilurðu, frí-
viljuglega, komi til mín, til þess að
deyja í þinn staS. Og fyrst ,þú ert
fátækur, þá skalt þú ekki heldur
tómhentur frá mér fara. Farðu inn
í herbergið þar sem þú svafst í
nótt og fyltu koffortið, sem þú
munt sjá þar inni, með hverju því
i höll minni, sem þér leikur lyst til.
Eg skal sjá um það, að koffortið
komist til þín með skilum. En þú
skalt þá líka vinna mér eið að því,
að þú skulir færa mér eina af dætr-
um þínum, en ef engin þeirra getur
fengið af sér að deyja fyrir þig, að
þú sjálfur komir hingað aftur ekki
seinna en að þremur mánuðum
liðnum."
Kaupmaðurinn vann eiðinn, sem
skrímsliS heimtaði af honum, og
þó honum væri síður en ekki um
það gefið, að ofurselja því eina af
dætrum sinum til lífláts, þá hugs-
aði hann samt með sér: „Guði sé
lof, eg fæ þá að minsta kosti að sjá
dætur mínar einu sinni enn, og þar
að auki,“ bætti hann við, þegar
hann hugsaði um auðæfin, sem hann
hafði séð í höllinni, „þá læt eg
þeim eftir mig svo mikið sem þeim
nægir til daglegs brauðs, þegar
mín missir við.“
Hann gekk þá aftur til svefn-
herbergisins og fann þar, svo sem
til var-vísað, stórt koffort og við
hliðina á því stóra hrúgu af gull-
peningum. Fylti hann koffortið með
þeim, eins og í það komst, læsti því
og lét lykilinn í vasa sinn, sté síðan
á hest sinn og reið af stað. Hest-
urinn sneri á réttu leiðina og segir
ekki af ferð hans fyrr en hann
komst heim til sín að kvöldi dags
með heilu og höldnu.
Börn hans tóku honum með
fögnuði og bliðlæti, en hann tók
því aftur með hrygð og tárum, og
er hann fékk yngstu dóttur sinni
rósina í hendur sagði hann: „Taktu
við, Fríða, þú veist ekki hve dýr-
keypt hún hefir orðið honum föð-
ur þínum, rósin sú arna.“ — Nú
sem þær systurnar gengu á hann
og báðu hann að segja sér, hvað
hann meinti með orðum þessum, þá
skýrði hann þeim frá æfintýri því,
er hann hafði ratað í. Þegar hann
hafði lokið frásögn sinni hvinu
báðar eldri dæturnar upp yfir sig
og jusu út úr sér skömmunum yfir
yngstu systurina fyrir það, að hún
hafði komið ógæfu þessari af stað
með hinni heimskulegu bæn sinni
og gerði nú ekki svo mikið sem að
gráta yfir fyrirsjáanlegum dauða
föður síns.
„Hvers vegna ætti eg þá að