Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 14

124
R O K K U R
gráta?"" mælti FríSa, „úr því aS
skrímsliS lætur sér nægja eina af
dætrunum, þá mun eg óhikað gefa
mig því á vald. Með þeim hætti get
eg best vottaÖ föður minum elsku
mína og ástríki."
„Nei, kæra systir,“ sögðu bræð-
urnir, „þú skalt ekki deyja; við
skulum fara og leita uppi skrímsl-
ið og drepa það eða bíða bana sjálf-
ir í klóm þess.“
„Æ, börnin mín,“ sagði kaup-
maSurinn, „máttur þessa skrímslis
er meiri en svo, að okkur megi
auSið verða að vinna á þvi. Mér
þykir vænt um hjartagæsku þína,
barnið mitt, en aldrei mun eg gefa
þig í dauðann. Eg er gamall og á
því að líkindum skamt eftir ólifað,
enda geng eg óhræddur út í dauS-
ann fyrir ykkur, kæru börn mín.“
„En eg segi þér það fullum stöf-
um, íaðir minn,“ sagði Fríða, ,,að
ekki fer þú svo héðan til hallarinn-
ar, að eg sé ekki með. Vil eg miklu
heldur, aS skrímsliS uppeti mig
kvika, heldur en að deyja af hugar-
angri út af því aS missa þig.“
Ekki vildi kaupmaðurinn enn
láta sig og samþykkjast því, að
dóttir hans færi, en þó kom að því
að lokum, að hann varð að láta
eftir, að hún færi með honum.
Báðum eldri systrunum þótti miög
vænt um það, því þær hötuðu hana
í þeli niðri og óskuðu henni dauða,
þó að hún síns vegar gerSi þeim
alt að vilja sem hugsast gat.
í hugarvíli sínu hafði kaupmað-
inn ekkert munaS eftir koffortinu,
sem hann hafði skilið eftir í höll
skrímslisins. ÞaS má því nærri
geta, hvort ekki hafi gengið yfir
hann þegar hann kom inn í svefn-
herbergið sitt og fann þar koffort-
ið hjá rúmi sínu. Var hann nú rík-
ari en hann hafði verið nokkru
sinni áður, en fjarri fór það samt
að hann væri glaSur alt fyrir það.
Umhugsunin um hið hryggilega
hlutskifti yngstu dótturinnar, sem
hún átti í vændum, hún sem var
augnasteinninn hans, sú hugsun
gerði það að verkum, að hann gat
aldrei verið með hýrri há.
Þegar nú sá dagur kom loksins
að hendi, er kaupmaðurinn átti að
færa skrímslinu dóttur sína og
binda enda á heit sitt, þá grétu syn-
ir hans hástöfum, og grétu þá líka
báðar eldri systurnar, en þær höfðu
áður núið á sér augun með lauk,
því í hjartanu glöddust þær yfir aS
losna við systur sina. Hún var þar
á móti sú eina, sem ekki grét, því
hún vildi ekki með gráti sínum gera
föSur sínum og systkinum enn
þyngra í skapi.
Nú stigu þau feðginin á hestbak
og tvímentu. Fór hesturinn af sjálf-
um sér rétta leið til hallarinnar og
komu þau þangað að kvöldi dags.
Var höllin þá skrautlega Ijósum
lýst eins og þegar kaupmaðurinn
kom þangað í fyrra skiftið, og sem
þau feðgin voru stigin af baki í