Rökkur - 01.12.1930, Blaðsíða 15

R Ö K K U R
125
hallargarðinum, hleypur hesturinn
sjálfkrafa inn i hesthúsiS, eins og
fyrri. Fór nú kaupmaÖurinn meS
dóttur sinni inn í borSsalinn og var
þar kostulega búiS borð ríkulegum
réttum. En hvorugt þeirra var mat-
lystugt og neyttu þau lítils. Á með-
an þau enn sátu til borðs sló klukk-
an níu. í sama bili hrukku dyrnar
upp og kom skrímslið bröltandi inn
til þeirra.
„Ert þú líka komin hingaS frí-
viljuglega?“ spurði skrimsliS
Fríði. Stúlkan varS aS vísu dauS-
skelkuS, því aS skrímsliS var
ógurlegt álits, en loksins herti hún
sig upp sem hún gat og sagSi í
hálfum hljóSum: „Já“.
„Eg sé, aS þú ert væn stúlka og
góShjörtuS. HafSu þökk fyrir,
en þú —“ mælti vobeySan og vék
sér aS kaupmanninum, „þú getur
veriS hér í nótt, en á morgun í být-
iS skaltu dragnast héSan burt og
aldrei framar láta sjá þig hér, aS
öSrum kosti ríf eg þig í þúsund
stykki!“
AS svo mæltu fór skrímsliS út
um dyrnar.
„Æ, barniS mitt,“ sagSi kaup-
maSurinn, sem ekki var síSur
smeykur en dóttirin, „farSu heim
og láttu mig verSa hér eftir!“
En yngismærin, sem var einbeitt
í hinu drengilega áformi sínu, aS
deyja fyrir föSur sinn, lét meS
engu móti aftra sér og varS hann
ao lokum aS láta sig fyrir þrá-
beiSni hennar
Eftir þetta háttuSu þau bæSi og
sofnaSist þeim furSu vel, þótt
scrgbitin væru. Um nóttina
dreymdi dótturina og sagSi hún
föSurnum draum sinn um morg-
uninn. Henni þótti koma til sín
kona fríS sýnum og á hvitum
klæSum og mæla til sín þessum
orSum: „Veglyndi þitt, þar sem
þú vilt fórna lífi þínu fyrir föSur
þinn, þaS skal, trú mér til, ekki
ólaunaS verSa.“
Um morguninn kvöddust feSg-
inin grátandi, fór faSirinn burt af
staS, en dóttirin alein varS eftir í
höllinni og linti ekki á gráti. En
sem hún hugleiddi þaS, aS allur
grátur væri til einskis, úr því hún
ætti aS deyja hvort sem væri, þá
tók hún sér fyrir aS skoSa þó aS
minsta kosti höllina, sem langt
bar aS skrautleika til af öllu því,
sem hún hafSi áSur séS. Gekk hún
því næst um fjölda mörg herbergi
og var hvert öSru skrautlegra og
kom loks í eitt, sem fult var af
bókum. Tók hún eina þeirra af
handahófi, og er hún lauk henni
upp, las hún þessi orS:
„Óska þú og seg fyrir; hér ert
þú húsfreyjan.“
„Æ,“ sagSi hún andvarpandi,
„á þessari stundinni er eina óskin
mín aS vita, hvernig honum vesl-
ings föSur mínum líSur!“
Vart hafSi hún þessa ósk í ljós