Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 16

126
ROKKUR
látið og litiS jafnframt í spegil,
sem hékk andspænis henni, fyrr en
hún sá í speglinum hvar faöir
hennar var að ríSa heim aö húsi
sínu. Eftir örfáar mínútur var
myndin í speglinum horfin.
„Nú, nú.“ hugsaSi hún meS sér,
„ekki verSur nú annaS sagt, en
skrimsliS sé hugulsamt við þig,“
og veitti þessi varúS henni nokkra
hugfró, svo hún fór að komast á
þá ætlun, aS forlög hennar mundu
ekki verða eins ill og hún hafSi
búist viS og boriS kvíSboga fyrir.
Um miSdegi var viShafnarlega
búiS til borSs og sömuleiSis um1
kvöldiS. Þegar klukkan sló níu
heyrSi hún alt í einu blástra
skrímslisins, er þaS kom upp
tröppurnar og fór þá um hana
hryllingur.
„Viltu lofa mér aS vera hérna
á meSan þú snæSir?,“ mælt
skrimsliS.
„Þú ert hér húsbóndi/' mælti
hún skjálfandi, „alt er hér á þínu
valdi og þú getur gert alt eftir
því, sem þér líkar.“
„Ekki er svo,“ mælti skrímsliS,
„hér er enginn húsráSandi nema
þú, og ef eg er þér til leiSinda, þá
seg þú til, ^g skal þá undir eins
fara. En er eg ekki hræSilega ljót-
ur — satt aS segja?“
„Jú, satt er þaS,“ svaraSi yngis-
mærin, „þaS verS eg aS segja þér,
því ekki kann eg aS skrökva. En
þó aS þú sért ljótur, held eg líka.
hins vegar, aS þú sért góSur.“
„ÞaS er líka satt,“ mælti
skrímsliS, „en taktu nú til matar-
ins og berSu þig aS láta þér ekki
leiSast hérna. Alt, sem þú hefir
hér fyrir augum, er þitt, og mér
væri raun aS, ef þú kynnir hér
ekki viS þig.“
„Sannast aS segja,“ svaraSi
yngismærin, „þegar eg hugsa um
þaS, hvaS þú ert mér góSur, þá
sýnist mér þú ekki framar eins
ljótur og áSur.“
„En ófreskja er eg, þrátt fyrir
þaS,“ sagSi skrímsliS.
„Æ,“ svaraSi hún, „margar
manneskjur eru meiri ófreskjur en
þú. Þú ert góSur og göfuglyndur,
en manneskjurnar eru margsinnis
fláráSar og vanþakklátar.“
Þannig töluSust þau lengi viS
og var þegar farinn af FríSu all-
ur ótti fyrir skrímslinu, en þá
sagSi þaS alt í einu:
„HeyrSu FríSa, viltu verSa kon-
an mín?“
ViS þau orS brá henni svo, aS
hún var nærri dauS af hræSslu og
leiS löng stund þangaS til hún gat
svaraS; hún var svo hrædd um, aS
hún reitti skrimsliS til reiSi. Loks-
ins sagSi hún:
„Nei, skrímsli!"
Þegar skrímsliS heyrSi svar
þetta, tók veslings skepnan voSa
þungt andvarp.
„GóSa nótt þá,“ sagSi þaS og