Rökkur - 01.12.1930, Blaðsíða 18

128
R 0 K K U R
sárt, en gat samt ekkert hjálpaS
því.
En heldur en ekki varð hún for-
viða morguninn eftir, er hún vakn-
aði og sá, aS hún var ekki lengur
í höllinni, heldur i sínu gamla
svefnherbergi í húsi föSur síns.
Hún kallaSi og kallaSi þangaS til
þjónustustúlkan kom. Hrópa’ði hún
upp yfir sig af fögnuSi og hjóp út
td þess aS kalla á kaupmanninn.
Kom h'ann loksins ogerhannsáaft-
ur dóttur sína er hann þegar lengi
hafSi tregaS tárum eins og látna,
þá ætlaSi hann nærri aS deyja af
gleSinni og héldust þau lengi í
faSmlögum. En er fyrsta fagnSar-
víman var útþþámintistFríSaþess,
aS hún hafSi engin föt aS fara í.
En þjónustustúlkan sagði henni, aS
hún hefSi séS stórt koffort í hliS-
arklefanum, fult af skrautlegum
kvenklæSnaSi. Fyrir þessa um-
hugsunarsemii varS FríSa skrímsl-
inu innvirSulega þakklát i hjarta
sínu og valdi úr skartklæSunum
hiS einfaldasta handa sjálfri sér,
hinn klæSnaSinn allan kvaSst hún
vilja gefa systrum sínum. En varla
hafSi hún orSiS talaS, fyrr en kof-
fortiS var alt í einu horfiS. FaSir
hennar sagSi þá, aS skrímsliS ætl-
aSist sjálfsagt til, aS hún héldi
öllum þessum fagra klæSnaSi sjálf
og á augabragSi var koffortiS aft-
ur komiS á sama staS.
Nú gerSi kaupmaSurinn báSum
eldri dætrunum boS um þaS, aS
FríSa systii' þeirra væri komin.
Komu þær fljótt báSar næsta for-
vitnisfullar og varS FríSa aS segja
þeim alt sem fariS hafSi. Nú vant-
aSi þaS reyndar ekki aS eldri syst-
urnar væru bliSar viS hana og vin-
gjarnlegar upp í eyrun, en undir
niSri var síSur en svo aS þær
gleddust yfir aS sjá systur sína
aftur komna.
Og þegar þær heyrSu hvaS höll-
in væri glæsileg, sem hún hafSi
tií íbúSar og hvernig skrímsliS
gerSi henni alt aS óskum, og þegar
þær líka sáu hana skrautklædda
sem kóngsdóttur, þá fyltust þær
svo stækri öfund, aS þær höfSu
ekki viSþol. Þær gengu .saman
cfan í garS til þess aS létta á
hjörtum sínum.
„Hvers vegna á þetta kvikindi,“
sagði sú eldri, „að vera hamingju-
samari en við? En mér kemur ráð
í hug. ViS skulum láta eins vina-
lega við hana og við framast getum
og fá hana með því móti til þess
að vera hér lengur en átta daga.
Þá mun ofsabræði hlaupa í þussa-
skrímslið hennar fyrir það að hún
efnir ekki orð sin. Þá kemur það
að vonum og etur hana upp.“
„Það er satt, sem þú segir, systir
mín,“ mælti hin, „þetta verður besta
ráðið til að losna við hana, og þeg-
ar slíkt er í aSra hönd, þá er vel
til vinnandi að leggja á sig þá þraut-
ina að sýna henni vinahót í eitt
skifti fyrir öll.“