Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 27

RÖKKUR
137
fjandinn sá aS eldmanninum var
full alvara, þá fór hann aS biSja
gott fyrir sig, baS hann blessaSan
aS vægja sér og sagSist skyldu
gera alt, sem hann krefSist af sér.“
„Jæja þá,“ sagSi eldmaSurinn,
„fyrst þú sárbænir mig svona, þá
skal eg sleppa þér, en þú verSur
þá fyrst aS skila mér aftur blaS-
inu meS skuldbindingunni fyrir
sálu minni, og svo verSurSu aS
lofa mér, — já, þú verSur aS.
sverja mér viS ömmu þína, aS þú
eigir ekki minstu hót i mér héSan
í frá og aS þú skulir ekki knýja
nokkra mannlega sál til aS heit-
bindast þér 'framar."
Hvort sem nú Kölska þótti ljúft
eöa leitt, þá var honum nauSugur
einn kostur aS ganga aS þessu til
aS bjarga lifi sínu. Hann fékk eld-
manninum aftur skuldbindingar-
blaSiS, og sór honum viS ömmu
sína, aS hann ætti ekkert í honum
frainar, og aS hann skyldi ekki
framvegis knýja nokkra mannlega
sál til aS heitbindast sér. AS því
búnu slepti eldmaSurinn fjandan-
u'm aftur.
Er er fjandinn var orSinn laus
aftur, þá tók hapn stökk mikiS
aftur á bak, svo aS eldmaöurinn
skyldi ekki ná sér aftur og sagSi:
„Nú er eg frjáls, en þó eg hafi skil-
aS þér aftur skuldbindingarblaöinu
þínu, flóniö þitt, og þó eg hafi gef-
iö þér loforÖ og svariS þér, aS eg
eigi ekkert í þér framar, þá hefi
eg samt aldrei lofaö þér því, aS
eg skyldi ekki snúa þig úr háls-
liöunum, Og nú skaltu deyja hér
þegar í staS fyrir þaS, aS þú hefir
haldiS mér í kreppu og ætlaS aö
snúa mig úr hálsliSunum.“
ÓSara en fjandinn slepti oröinu
flaug hann á eldmanninn, og ætl-
aSi aS drepa hann. EldmaSurinn
slapp samt úr greipum hans og
hijóp inn í skóginn, en fjandinn
rann á eftir honum og var rétt á
bælum hans : Loksins fann eldmaS-
urinn ráS til aS foröa sér. Hann
kom aS gömlu beykitré, sem holt
var innan og meS gati ,á niSur viö
ræturnar. Þar skreiö hann inn og
ætlaSi aS fela sig fyrir fjandanum.
En af því hann var allur af eldi
frá hvirfli til ilja, þá stóö birta
af trénu í náttmyrkrinu og sá þá
íjandinn, hvar hann hafSi leynt
sér, hljóp'þangaS óSara og ætlaSi
aS gripa í stórutána á honum.
En eldmaöurinn innan í trénu
heyrSi fótatak hans og skreiS
hærra upp. Fjandinn skreiS þá líka
inn í tréö, en hinn klifraöi upp
hærra og hærra og fjandinn á eft-
ir. Nú vildi svo til aS ofan til á
trénu var stórt gat og þegar eld-
maSurinn sá þaS, þá smaug hann
þar út. Og þegar hann var kom-
inn út, þá tók hann eitthvaS og
tróS því upp í gatiS efra, sem hann
bafSi skriöiS út um, og slíkt hiS
sama í neöra gatiS og bjó svo vel
um meS galdralist sinni, aS fjand-