Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 58

168
R Ö K K U R
til skips síns, sem nú fór til
Austurlanda.
Loti kunni altaf best við sig
með alþýðufólki — naut sin
ekki með öðrum. Og hinar ein-
földu, fögru og sönnu lýsingar
hans bera vitni um það, hve
hlýjan hug hann bar til fiski-
mannanna, og hve vel hann
skildi þá og kjör þau, sem þeir
áttu við að búa.
(Sumpart þýtt úr C. T.).
Grelfinn
frá Monte-Cbristo.
XV. kapítuli.
Fangarnir númer „34“ og „27“.
Dantés leið fádæma kvalir, er
hann sat einn og gleymdur í
myrkvastofunni. Stig af stigi reyndi
hann allar þær sálarkvalir, sem If-
hallarfangar ur'ðu að þola, uns hön-
um lá við vitfirringu. Hann kom
þangað djúpt særður af þeim órétti,
er hann hafði verið beittur, en þó
fullur vona um, að hann my.ndi fá
uppreisn. Enn hélt hann sjálfsvirð-
ingu sinni óskertri. En loks fór hann
að efast um sakleysi sitt. Og þessi
efi hans styrkti yfirfangavörðinn i
þeirri trú, að Dantés væri ekki alls-
gáður. Og loks var Dantés sem eikin,
er seinasta illviðrishrotan hnikti að
jörðu, en fékk þó eigi slitið upp
með rótum. Ilann beygði kné sin og
bað. Ekki til guðs. Ekki ennþá.
Hann knékraup fyrir kúgurum sín-
um. Sú varð raunin á um þenna
óhamingjusama ungling, er fyrst af
öllu hefði átt að leita til guðs sins
um líkn og náð.
Hann bað kúgara sína um náð.
Hann bað þá um, að hann yrði flutt-
ur úr myrkvastofunni i sæmilegan
fangaklefa. Hann þráði breytingu.
Um stund fanst honum að breyting,
einhver breyting, myndi geta stytt
hinar löngu stundir sínar. Svo bað
hann um að fá að ganga um utan
klefans, hann bað um bækur til lest-
urs, um smíðatól og efni. En hann
var aldrei virtur svars. En hann
hélt áfram að biðja og spyrja eigi
að síður. Hann talaði iðulega til nýja
gæslumannsins, enda virtist hann
mannúðlegri en fyrirrennari hans.
Gæslumaðurinn virti hann ekki
svars. Dantés hefði eins vel getað
mælt við heyrnarlausan mann. En
hann hélt samt áfrain að mæla til
hans. Það var huga hans fróun, að
mæla til lifandi veru. Hann hafði
reynt að mæla hátt við sjálfan sig,
er hann sat einn i myrkrinu. En
hann hætti því fljótlega, því að hann
hræddist hljóm sinnar eigin raddar.
Áður fyr, þegar Dantés var frjáls
maður, hafði hann liugsað með
hryllingi um þá staði, þar sem flæk-
ingar, þjófar og morðingjar og aðr-
ir illræðismenn voru í haldi. Nú
óskaði hann sér þess, að hann væri
einn i slíkum hópi, svo að hann
fengi að sjá önnur andlit en and-
lit gæslumanns sins, eina mannsins,
er hann leit augum, og aldrei mælti
orð við hann. Hann þráði galeiðu-
þrælkun, þrælsbúning galeiðufang-
anna, fótleggjakeðjuna og brenni-
merkið á öxl sína. Galeiðu-þræl-
arnir önduðu daglega að sér hreinu