Rökkur - 01.12.1930, Síða 59

RÖKKUR
169
lofli himinsins. Þeir litu hverir aðra
augum. Honum fanst, að þeir hlytu
að vera mjög hamingjusamir. Eimi
sinni nauðaði hann á þvi við gæslu-
rnann sinn, að hann vildi fá fé-
laga i klefann, þó það þá væri vit-
lausi ábótinn. Þótt gæslumaðurinn
væri orðinn hertur af því að sjá
daglega svívirðingar og hörmungar
og sálareymd fanganna, voru þó enn
örlitlar leifar viðkvæmni í huga
hans. Hann hafði séð og heyrt margt,
þessi maður, en hann mintist ekki,
að hafa séð nokkurn fanga líða eins
og Dantés. Og þó hann léti ekki á
því bera, kendi hann örlitið í brjósti
um hann. Hann bar því bón hans
frami við yfirfangavörðinn. En hann
neitaði liarðlega. Hann var aðeins
álíka gáfum gæddur og meðal póli-
fíkus, og hélt, að Dantés hygði á
flótta.
Dantés hafði nú Iöks að fullu
reynt, hvern árangur það bar, að
leita á náðir mannanna.
Þá sneri hann sér til guðs.
Og þá vaknaði ýmislegt að nýju
í huga hans. Hann mintist þeirra
æskustunda, er hún móðir hans bað
fyrir honum og kendi honum að
biðja. Hann rifjaði bænirnar henn-
ar upp fyrir sér, og honum fanst
hvert orð þeirra geyma fegurð og
visku, cr hann hafði eigi áður fund-
ið í þeim, því þegar mönnunum
gengur vel, er bænin aðeins röð
orða, en i mótlætinu ljær luin sál-
um þeirra vængi til Hans, sem einn
skilur, huggar og hjálpar.
Dantés bað, bað. Fyrst heitt, svo
ákaft og loks í æði. Hann hað hátt
og hann óttaðist eigi lengur rödd
sjálfs sín. Stundum bað hann eins
og dáleidd vera. Hann þóttist sjá
guð, augliti til auglitis. Og guð sjálf-
ur hlustaði á hvert orð, er fæddist
á vörum hans. Og Dantés skýrðí
fyrir honum hvert atvik lífs síns,
fyrir guði hinum almáttka, og hann
lýsti fyrir honum ætlunum sínum,
og í lok hverrar bænar endurtók
hann oft og mörgum sinnum orðin
þessi:
„Fyrirgef oss vorar skuldir, svo
sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum."
En þrátt fyrir mergð einlægra
bæna voru Dantés enn öll sund lok-
uð.
Svo sótti á hann megnt þunglyndi.
Dantés var ómentaður. Hann átti
ekki viðsýni hinna mentuðu manna.
Þess vegna gat hann ekki, þar sem
hann sat í myrkvastofunni og nátt-
dimmu hugans, látið ímyndúnina
reika ýmist um blómgróna eða
blóðga velli sögu mannkynsins.
Hann gat ekki látið huga sinn dvelja
í hinum fornu borgum með þjóðun-
um, sem tortímdust, eða litið fyrir
augum sálar sinnar morgunroðann
fæðasl á framtiðarhimni íbúa jarð-
arinnar. Engar hugsanir hans eyddu
stundum hans. Það, sem liðið var af
lífi hans, var svo stutt, og eilíft
myrlcrið, sm geymdi hann, svo öm-
urlegt, og það sem framundan var,
svo þokuvafið. Nítján ára Ijós og
líf um að hugsa í eilífu myrkri!
Ekkert fróaði huga hans lengur.
Eldhugi æskumannsins var nú eins
og konungfugl i búri. Allar liugsan-
ir hans runnu loks eftir sama far-
'vegi: Hann hugsaði um lífshamingju
sína, er hann hafði glatað vegna
einhverrar fáheyrðrar slysni. Hann
leit á týnda hamingju lífs síns sömu
augum og Ugolino leit á hauskúpu
Rogers erkibiskups í Inferno-kvæða-
bálkinum eftir Dantc.
Þunglyndið hvarf og hann hætti
að biðja og trúa. Ofsareiði greip