Rökkur - 01.12.1930, Blaðsíða 60

170
R O K K U R
hann. Hann lét svo ógurlega for-
mælingar dynja yfir gæslumanni
sínum, að honum rann kalt vatn
inilli skinns og hörunds. Hann kast-
aði sér á veggi klefans í óstjórnlegu
æði. Hann lét reiði sína bitna á öllu,
sem hann náði til, en mest á sjálf-
um sér. Sandkorn á gólfinu, hálm-
strá, dragsúgurinn í klefanum, gat
vakið ofsareiði hans.
Þá mintist hann bréfsins, sem
Villefort hafði sýnt honum. Honum
fanst, að hann sæi hvert orð þess
eins skýrt á vegginn skrifað og
MENE TEKEL UPHARSIN var forð-
um.
Stundum fanst honum, að það
hlyti að vera vonska mannanna, en
ekki hefnd himinsins, sem hefði ver-
ið orsök þess, að honum var varp-
að í myrkvastofuna. Hann óskaði
þessum imynduðu óvinum sinum
hinna hryllilegustu kvala, er hann
gat hugsað sér, cn honum fanst jafn-
framt, að aldrei gæli hann óskað
þeim nógu mikils ills, því að 'á eftir
kvölunum kæmi dauðinn, og af því
að dauðinn væri hvíld og eilífur
svefn, væri það þeim of góður endi.
Qg er hann hafði hugsað á þessa
leið um hríð, komu sjálfsmorðshugs-
anirnar. Vei þeim, er slíkar hugs-
anir elur! Sjálfsmorðshugmyndin
er eins og slétt flöt framundan, en
sá, sem hættir sér út á hana, mun
fljóft lenda i kviksyndi, — flötin sú
laðar og gleypir að síðustu. Sá, sem
flækist í slík net eigin hugsana,
hrifsi verndarhönd guðs hann ekki
úr þeim, á sér enga von viðreisnar
og sjálfsstríðið flýtir aðeins hrylli-
legum leikslokum. En sjálfsmorðið
er þó ef til vill eigi eins hrylliegt
og hugsanirnar, sem hrinda því af
stað, og reTsingin, sem handan bíður.
Eitthvað, sem á skylt við huggun,
getur fæðst á sjálfsmorðsstundu, en
það er huggun hyldýpis og gleymsku
og eilífs myrkurs.
Edmond fann dálitla fróun i hugs-
unum um dauðann. Honum fanst,
að hann lieyrði þytinn af vængjum
engils dauðans' og sorgir hans og
kvalir hurfu um stund. Þá íókst
honum að líta á liðnar æfistundir
sinar með nokkurri ró, þó hann
jafnframt óttaðist það, sem fram-
undan biði.
„Stundum,“ hugsaði hann, „er eg
var á sjó úti og stjórnaði öðrum
mönnum, sá eg skýjaþykni klæða
himin allan, storminn fæðast, eins
og risafugl, er kemur í skyndi og
dregur fimbulsúg á . fluginu, hafið
öskra, hvítfyssa, æða, og þá fanst
mér, að skip mitt væri skel ein, því
það skalf í greipuin stormsins eins
og fjöður í risahöndum. Og þegar
stormgnýrinn enn jókst og kletta
drangarnir og dauðinn gein fram-
undan, greip mig ótti. En eg neytti
alJrar orku minnar, líkama og sál-
ar, í baráttunni við það, sem virtist
vilji hins almáttka. Mér tókst það
af því að eg var hamingjusamur.
Af því að það, að hreiða aftúr faðm
sinn á móti lífinu, var endurtekning
á hamingju og gleði, af því að eg
hafði ekki kropið fyrir dauðanum
eða kosið mér hann, af því að leiks-
Iok i myrkri á klettaströnd virtusl
mér hræðileg um að hugsa, og eg
gat ekki sætt mig við þá tilhugsun,
að eg, maður skapaður í guðs mynd,
yrði hákarla fæða eður hrafna. En
nú er alt breytt. Hver taug, er batt
mig við lífið, er brostin. Dauðinn
brosir til mín og boðar mér hvild
og frið. Eg dey á þann hátt, er eg
kýs mér, örmagna, úrvinda, orku-
laus, eins og þegar eg sofna, eins
og mér endrum og eins tckst að