Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 61

171
R O K K U R
sofna á hinni endalausu hörniunga-
nótt fangaæfi minnar, þegar eg hefi
gengið margþúsund sinnum í hring
í klefa mínum.“
Þessar hugsanir náðu sterkum tök-
um á honum. Og hann varð rólegri.
Hann bjó um sig eins vel og hann
gat í hálminum, en neytti lítillar
fæðu eða drykkjar. Honum fanst nú,
að líkt væri ástatt um líf sitt og slit-
ið fat, er hann gæti kastað burtu, er
honum svo sýndist.
Hann gat stytt sér aldur á tvenn-
an hátt. Hann gat hengt sig á riml-
unum í gluggakrýlinu og liann gat
svelt sig í hel. En hann var því frá-
hverfari að hengja sig. Honum hafði
altaf hrylt við sjóræningjum, er
hengdir voru sem hundar.' Hann
vildi ekki deyja svo liundslegum
dauða. Hann ákvað að svelta sig i
hel og hann fór að kasta mat sín-
um út um gluggann, fyrst í kæti,
svo í ramri alvöru og loks í iðrun.
Aðeins endurminningin um lieit-
strenginguna gaf honum kraftinn til
þess. Hungrið vakti nýjar hugsanir
og tilfinningar. Hann gat ekki um
annað hugsað en mat. Lyktarnæmi
hans jókst. Og loks fóp. hann að
horfa á járndiskinn stundunum sam-
an, áður en hann fékk safnað nægu
þreki til þess að varpa matnum út
um gluggann. Hann starði lönsunar-
augum á úldinn fisk eða kjötbita,
eða myglaða brauðskorpu. En hann
gat ekki gleymt heitstrengingunni.
Þó — lionum fanst klefinn vistlegri,
liðan sin betri en honum hafði áð-
ur fundist. Hann var ungur ennþá.
Hann var aðeins tuttugu og fjögurra
eða fimm ára gamall. Hann gæti lif-
að í hálfa öld ennþá. Svö margt gæti
gerst á liálfri öld, seint eða snemma.
Kannske opnaði einhver hönd klefa
hans og leiddi hann út i frelsið.
Loks bar hann matinn að vörum sér
En hann óttaðist þá, að ef hann
neytti af honum mundi hann glata
allri sjálfsvirðingu og þá yrði lífið
honum óbærilegt, og' hann herti sig
í baráttunni, og loks skorti hann
þrek tii þess að varpa matnum út
um gluggann.
Daginn eftir var hann svo veikur,
að hann hvorki lieyrði eða sá. Hann
vonaði, að dauðinn væri nálægur.
Svo leið dagurinn.
Einkennilegar hugsanir fæddust í
huga hans. Líkamslíðan hans varð
öll önnur. Iðrakvalirnar hurfu og
þorstinn. Hann lokaði augum sínum,
en samt fanst honum, að hann sæi
mergð ljósa, eins og þúsundir smá-
stjarna blikuðu. En þau hurfu og
rökkur seig á, rökkrið, sem boðar
nótt þá, sem kölluð er dauði. En
skyndilega, seint þá um kvöldið,
heýrði hann einkennileg högg í
veggnum, er hann lá þétt við. Hann
hafði oft heyrt margskonar hávaða
inn í klefa sinn, bergmál kvalaópa,
formælingar, grát og vitfirrings-
hlátra. En þetta var svo kynlegt.
Og honum tókst að rísa upp við
dogg.
Hann hlustaði. Á þessu augnabliki
fanst honum þetla svo kynlegt og
merkilegt, að það lileypti nýrri orku
i hug hans og likami hans varð aft-
ur á valdi vilja hans. — Það var
annað veifið eins og nagað væri
með risatönn eða krafsað með ram-
efldri kló, cn hitt cins og járnkarli
væri beitt með gætni til þess að
mola steininn.
Þótt Dantés væri veikur og bug-
aður, var sem hann efldisl af nýju,
líkamlega og andlega. Guð liafði loks
séð aumur á honum og gefið hon-
um merki um, að frelsið væri í nánd,
einmitt nú, er lrann var að glötun