Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 62

172
RÖKKUR
kominn. Ef til vill var þetta fyrir
mátt bæna þeirrar konu, sem hann
elskaði og sem elskaði hann. Ef til
vill hugsaði hún æ til hans, reyndi
að minka fjarlægðina, sem á milli
þeirra var, hafði fyrir mátt bæna
sinna fært hann nær guði, sem nú
ætlaði að lyfta hendi sinni honum
til líknar og bjargar.
Nei, nei. Þetta voru tálvonir, ór-
ar, draumar manns, sem ber reik-
andi að hliði dauðrarikisins. Hann
vonaði og efaði á víxl. En ennþá
heyrði hann þruskið. Fullar þrjár
stundir sat hann og hlustaði, og þá
heyrði hann, að eitthvað þungt datt
á gólfið. Því næst varð alt hljólt.
En nokkrum stundum síðar hófst
þruskið af nýju. Það var ekki um
að villast) Hér var einhver að verki.
Og Dantési var afþreying í að sitja
þarna hlustandi, bíðandi, vonandi.
Alt i einu kom fangavörðurinn inn.
Alla þá viku, er hann hugleiddi
sjálfsmorðsáfprmin, og eins undan-
farna fjóra daga, hafði hann ekki
yrt á þennan mann og ekki svarað
honum einu orði, er hann spurði
hvað að honum gengi. Og þegar
fangavörðurinn liorfði á hann með
rannsóknaraugum, hafði hann snú-
ið sér upp að veggnum. Nú flaug
Dantési í hug, að ef fangavörður-
inn heyrði þruskið, myndi hann fá
því til leiðar komið, að rannsókn
yrði hafin — og þá myndu allar
þessar nýfæddu vonir þegar að engu
verða.
Fangavörðurinn færði honum mat.
Dantés reis á fætur og og var nú
hinn ræðnasti. Hann hafði ásett sér
að gera alt, sem i hans valdi stóð,
til þess að leiða athygli fangavarð-
arins frá þruskinu. Hann kvartaði
yfir því, hve maturinn væri slæm-
ur. Hann gerðist hávær af ásettu
ráði, til þess að gera fangavörðinn
óþolinmóðan, ef ske kynni, að hann
ryki burt i reiði, enda þótt hann
einmitt i þetta skifti hefði fært hon-
um hveitibrauð og kjötsoð, af þvi að
hann kendi í brjósti um hann.
Til allrar hamingju ályktaði fanga-
vörðurinn, að Dantés væri ekki með
réttu ráði. Hann lagði matinn á
borðskriflið og fór. Dantés dró and-
ann léttara og'lagði aflur við hlust-
irnar.
Hann heyrði nú þruskið svo
greinilega, að hann var ekki í nein-
um vafa lengur.
„Það er enginn efi á þvi,“ hugsaði
hann. „Það er einhver fangi, sem er
að gera tilraun til að brjótast út.
Ó, ef mér inætti nú auðnast, að verða
honum til aðstoðar.“
En alt í einu var sem óveðursský
birgði skyndilega heiðan himininn.
Dantési fanst aftur órjúfanlegt
myrkur fram undan, en þess ber að
gæta, að hann var orðinn svo veik-
ur fyrir og bugaður, að hann hafði
að kalla mist hætileikann til að
vona. Ef þetta væri nú menn þeir
að verki, sem fangelsisstjórinn hefði
fengið til þess að dytta að myrkva-
stofunni við hliðina á?
Auðvitað gat hann komist að hinu
sanna. En var á það hættandi, að
spyrja?
Hann gat auðveldlega drepið á
þetta lauslega, i viðtali við fanga-
vörðinn og athugað svipbreyting-
arnar á andliti hans um leið, og af
þeim ráðið, hvað um væri að vera.
En mundi hann ekki með þessu upp-
ræta dýrmætustu vonir fyrir stund-
ar' ánægju?
Á þessa leið hnigu hugsanir hans
þessar stundir. Hann var svo bug-
aður orðinn, að allar hans hugsanir
voru í molum. Hann gat ekki hugs-