Rökkur - 01.12.1930, Qupperneq 65

RÖKKUR
175
smámola og korn úr veggnum, þá
var það þó agnarlítið í áttina. Er
klukkustund var liðin, hafði hann
náð hnefafylli. Stærðfræðingurinn
myndi kannske hafa reiknað út, að
á tveimur árum væri hægt að grafa
með því að erfiða þannig, tuttugu
feta löng göng og tveggja feta breið,
— en þó ekki, ef hart grjótið —
kletturinn, — yrði fyrir. En Dantés
ásakaði sjálfan sig, fyrir að hafa
eytt löngum tíma í að örvænta og
biðja, í stað þess að erfiða. Honum
taldist svo til, að hann hefði verið
þarna um sex ára skeið. Hver hefði
ekki árangurinn geta& orðið, ef hann
hefði erfiðað allan þennd* tíma?
Dantés fór sem varlegast að öllu
og að þremur dögum liðnum hafði
honum tekist að losa bindinginn
krin"um steininn. Veggurinn var
hlaðinn úr óhöggnu grjóti að nokkru
leyti, en með vissu millibili voru til-
höggnir steinar, og það var einn
þeirra, sem Dantés hafði tekið sér
fyrir hendur að losa. Var það vel,
því að ótilhöggnu steinarnir voru
þyngri en svo, að einn maður, þótt
efldur væri, mætti þá hræra, þó
lausir væri. Dantés gat nú tekið á
steininum, en hann gat ekki mjak-
að honum til, og eftir árangurslaust
stundar erfiði gafst hann upp við
það. Hafði liann þá erfiðað til ónýt-
is? Hafði hann lil einskis hafið þetta
verk? Átti hann nú að biða og sitja
auðum höndum, á meðan nábúi hans
erfiðaði áfram að settu marki?
Skyndilega datt honuin ráð í hug.
Hann brosti um leið og hann þurk-
aði svitann á enni sér.
Fangavörðurinn færði honum á-
valt súpuna i skaftpotti. Dantés hafði
tekið eftir þvi, að skaftpotturinn var
altaf hálfur, þegar fangavörðurinn
kom. Álytkaði hann því, að einhver
annar fengi helminginn úr pottin-
um. Dantés hafði veitt því eftirtekt,
að skaftið var úr járni. Tíu ár æfi
sinnar hefði Dantés viljað gefa fyr-
ir þetta skaft.
Fangavörðurinn helti ætíð súp-
unni úr skaftpottinum á disk Dant-
ésar, sem því næst át súpuna með
trésleif.
Um kvöldið setti Dantés disk sinn
á gólfið nálægt dyrunum, svo að
þegar fangavörðurinn kom, steig
hann á hann og braut hann.
í þetta skifti gat hann ekki ásak-
að Dantés mikið. Að vísu hefði
Dantés ekki átt að skilja hann eftir
þarna. En fangavörðurinn hefði líka
getað gengið gætilegar um. Fanga-
vörðurinn lét sér þvi nægja, að
nöldra eitthvað um þetta í hálfum
hljóðum. Hann svipaðist um, eftir
einhverju til að hella súpunni í, en
sá ekkert nothæft til þess.
„Skildu skaftpottinn eftir,“ sagði
Dantés. „Þú getur tekið hann aftur,
þegar þú kemur með morgunverð-
inn.“
Fangavörðurinn fór að ráði hans,
þvi að hann fýsti lítt að fara og
sækja annan disk.
Dantési var þetta fagnaðarefni.
Hann át súpuna af bestu lyst og
beið svo átekta góða stund, því að
hann óttaðist að fangavörðurinn
kynni að koma aftur. En hann kom
ekki. Dantés Iosaði nú járnhaldið af
pottinum, færði til rúmið og tók til
starfa.
Hann rak járnið inn á milli til-
höggna steinsins og óhöggna, harða
steinsins, sem næstur var, og það
kom þegar i ljós, að með járninu
gat hann mjakað til steininum.
Þegar góð stund var liðin, hafði
hann losað steininn alveg úr veggn-
um. Þar sem steinninn hafði verið,