Rökkur - 01.12.1932, Side 130

208
R Ö Ií K U R
hjó sterklega grein af olíuviöartré
einu og skar af henni alt lim. Setti
hann greinina inn í holuna og ætl-
aði að nota hana í stað vogarstangar,
til þess að mjaka til steininum, en
hann gat ekki hreyft hann. Hann
hugleiddi nú hvað gera skyldi, en
■datt ekkert ráð i hug, fyrr en hann
Jvom auga á púðurhornið, sem Jac-
iopo hafði skilið eftir hjá honum.
ÍHann brosti við. Þessi uppfundning,
sem hafði orðið mönnunum til svo
mikillar bölvunar, átti nú að verða
honum að gagni. Hjó hann nú sem
ákafast í undirstöðuna, og hafði loks
grafið nægiiega stóra holu fyrir
púðrið. Ætlaði hann að komast hjá
erfiði, með þvi að sprengja burt
klettinn. Hann tók nú vasaklút sinn
■og nuggaði hann i saltpétri, og not-
aði til þess að kveikja i púðrinu.
Þegar kviknað hafði i klútnum, hrað-
aði hann sér kippkorn frá, og mátti
ekki seinna vera, því að andartaki
síðar læsti eldurinn sig inn í púð-
urholuna, og varð af sprenging mik-
il. Kletturinn færðist talsvert til, en
undirstaðan gliðnaði öll í sundur.
Aragrúi skriðkvikinda hentist í all-
ar áttir, en snákur einn langur, sem
legið hafði í leyni þarna i nánd,
skreið á brott sem hraðast, í ótal
hlykkjum, og hvarf inn í lággróð-
urinn.
Dantés færði sig nú aftur nær og
að klettinum, sem nú hallaðist í átt-
ina til sjávarins. Og nú beitti sjó-
víkingurinn,sem leitaði fjársjóðanna,
öllu afli sínu til þess að ýta klett-
inum niður slakkann, til þess að
hann ylti i sjó niður. Og sannarlega
var Dantés kempu líkur á þessarí
stund. En hann gat eigi hreyft kletf-
inn, fyr en hann tók greinina sterku
og notaði hana til að lyfta honum.
Og loks tókst honum, með því að
beita öllu afli sínu, að velta honum
fram af og í sjó niður.
Þar, sem kletturinn hafði verið
fastur í jörð, var nú hringmynduð
dæld. í henni miðri var ferköntuð
hella, og í henni miöri járnhringur.
Dantés rak upp gleðióp og undrun-
ar. Þessi fyrsta tilraun hans hafði
gengið að óskum. Feginn hefði hann
viljað halda áfram erfiði sinu, án
tafar, en hann hafði hjartslátt mik-
inn og titraði allur af æsingu og
áreynslunni, svo að hann varð að
hvílasí. En þetta var aðeins eitt and-
artak eða tvö. Edmond setti nú
greinina í hringinn og reyndi að
lyfta hellunni. Tókst honum það all-
greiðlega. Blöstu nú við honum þrep,
sem lágu niður i dimman og, að
því er virtist, djúpan helli. Einhver
annar hefði ef til vill rekið upp
fagnaðaróp, en Dantés varð undar-
lega skapi farinn á þessari stundu.
Hann fölnaði upp, og varð hikandi
og hugsi.
„Eg verð að vera hugrakkur,“
sagði hann við sjálfan sig, „og taka
þvi sem að höndum ber af karl-
mensku. Eg er orðinn vanur mót-
lætinu og eg má ekki láta vonbrigð-
in draga úr þreki mínu. Til hvers
hefði eg þá þraukað öll kvalaárin?
Þó er eins og þrengi um hjartað,
þegar fagrar vonir og ímyndanir,
sem hafa lyft huganum hátt, verða
að engu. Faría hefir dreymt þetta.
Spada kardínáli gróf aldrei neinn
fjársjóð í jörð hér. Ef til vill steig
hann aldrei fæti sínum á þessa eyju.
En hafi hann farið hingað með fjár-
sjóðu sína, til þess að fela þá, hver
veit nema Cæsar Borgia, hinn hug-
rakki æfintýramaður og launráða-
bruggari og óþreytandi ræningi-
hafi veitt honum eftirför, eða siðar,
fuudið táknin, og notað þau seni