Alþýðublaðið - 04.11.1925, Blaðsíða 3

Verkameou! Verkakonur! VerzUí Við FCanpfélagiðl
Leikfélag Reykjavíkur.
D?5íin hjá Sehöilar,
gama nlaikur I þreuaur
þáttumaftlr Ca»' Lau%,
Leikféíag Reykjavífcur hó'
stariaár sitt að þsss u sinni með
otaanefndutn gatnanleik. Efni
leiksins er f stuttu máii það, að
gamaií, sérvitur náuhgl, FUipp
Klapproth, s@m llfir á rontu. um
og býr með sy»tur ainni og
börcum hennar, 2 dætrum og
ayci, á ekki h-itari ósk t‘i en að
!á að sjá geðveikíshaeli. Lo’ar
hann syatursyni sínum rífleguru
ijáratyrk, *f hann geti hjásp ð
sér í þassu efni. Syatursonuidnn
þarfnaat sklldiny aur;a, o< í vhnd*
ræðum sínum grípur hann til
þeirra ráða að leika Á kjirlimi.
Hann íer með hann á gþtihaimili
Schöllers, þsr satxi niF.ri.ir gestk,
sérvitringar hv«r á si u hátt,
eru íyrir, og telur k U trá tim,
að gistiheimillð ?.é geðvsik ».hæ i
og gestirnir íjdklingar. Ut af
þei’su splnst margs kooár hjákát-
legnr misskiinlcgur, er iiggur við
að gerl út uf við kariinn. Að
lokum fellur ait í ijdía íðð. Kurl
inn fær að vlta, hvarnig í ollu
liggur, og leikurlnn er.ciar fiuð-
vitað á tvennum eða þrennura t d
fotuuum. En það þykir ka.ii
furðuiegast, að mennimir skuii
vera óvltlausir, eo trúíofa sig
samt.
Eins og sjá má aí þ*ssum út-
drætti, er laiku snn gersoeyddur
öi!u menningargiidi, ofinn úr
hégómíegri sérv’zku og misskiln-
ingl pefsónanna, rvipið því, sam
gerlst í kvikmyodum fyrir börn.
Tilgacgur höíordarins með leikn-
um er ánginn annar en að v«íkj«
Mátuc éhotfendat’na,. og h^fir
alikt engu slður rétt á sér en
ádellur r ð& fíkuggamyndir sivöru-
skáidanna. En gaœanleikar hafa
því að eins rétt á sér, að það
né gsman að þeim, ©n á það
skortir alituikið ctn gamanlelk
þennán. Yfir 1. þættloum, í
v«it?ngastotunni, hvíílr fogmnolla
tiÍbrffiyiÍRgarleyskins. og sfðastl
þátfiur er leiðinleg ©ndurteknlng
á því, n m m nn sjá f öárum
hvrjum gam'nleisr (mönnum
ttoðið fnn í hsibergf, skápa o. s.
frv,), Míðhátturion er beztur.
Hano ©r fjörcgur, ekkl ó yodinn
á köflum, ecda vakfi hann mik-
ici,0' hlát.ur áhorfmdanna. Má og
Itníkið þakka 'þsð ágætum leik
Fíiófinns Guðjó?iK#onar,
M-ðferð leikr ndanoa ®r nokk-
uð ntisijöín. Sutnir leikacdanna
eru viðvaninc»ai t íis.tinni. euda
leynh þ.->6 sér eigi. Friðfinnur
Guí'jóasfon leikar s ðaihlutverklð,
Kl*pproth, vel uð vanda Leikur
frú Mö tu Katman er nokkuð
ýktur, en þó alhkemtilegur.
Leikur H. Ásg< irssonar er og að
ýsnau £• y i góúur, en mlonir um
oí á ská dið í Spönskum nóttum
Leikur Irddða Waage var ekkl
®lns góður og búast mætti við
af jatnvönum leikara. Sérst >klega
kiu hreyficgar hans á leiksviðinu
óvlðfeldnar og tifgerðarlegar.
Þarf h&nn nauðsyclega að ráða
bót á þefiEum galla, því að hana
er til stórlýts, f hvsía hlutverkl
sem er.
Margir bjuggust vlð því, að
hÍDn nýkjörni forroaður Lelkfé-
lagsiná, Krbtján ritstjóri Atberts-
rof>, myndi hefja stjórnartið sins
á giæsllegri hátt en raun varð á
með leikrití þrssu, en þar munu
□okkru um vaida pólitískar á-
hyggjur.
Almar.
1 ■■gg'..
i
Hugleiðingar írá safnaðar-
fundinum.
Yfirráðastéttirnar brosa í
kampinn að trúarbrögðun-
um, en þær viðkaldu þeim
vegna alþýðunnar. jÞað er
svo þægilegt fyrir alþýðu
að hugga sig við von um
sælu í öðru lífi eftir að
hafa verið kvalin og kreyst
í þessu.
Aug. Strindberg.
Andlegu stóttar mennirnir á safn-
aöarfundinum, allir nema biskup-
inn, mæltu svo um, að semja
bæti við atvinnurekendur um það,
hvort framvegia sfryldi halda hvild-
ardaginn heilagan eða ekki.
Þegar prestarnir eru að kenna
börnum hin sáluhjálplegu fræði,
segja þeir, að boðorðin séu guðs-
Sdgar Rice fiurroughs: tTllfil T«s*s:*ss.
»Það er ævalangt siöan! Þá var ég að eíns tvitug. Sugsaöu
þér það, barn! Littu á mia;! Ég hefi engan spegil nema
baö mitt; ég sé ekki, hverju ég likist, þvi aö mör förl-
ast sýn, en ég finn hrukkurnar meö fingrunum, inn-
fallin augun og skorpnar varirnar um tannlausan
munninn. Ég er gömul, lotin og ljót, en þá var óg ung
og sögð falleg. Nei; ég viþekki draga úr þvi; ég var
falleg. Ég sá það i speglinum.
Faðir minn var trúboöi i Mið-Afriku. Einu sinni komu
arabiskir þrælaveiðarar. Þeir tóku fólkið úr svertingja-
þorpinu, sem pabbi vann í, og þeir tókú mig lika. Þeir
þektu landið illa, svo að þeir uröu að treysta iöugunum.
Þeir sögöust aldrei hafa komiö svo langt suöur eftir,
og að þeir hefðu heyrt Bagt, að vestur af okkur væri
land, auðugt af filabeini og þrælum. Þangaö vildu þeir
komast og fara svo norður um. Mig ætluöu þeir aö selja
fcvenuabúri eiuhvers svarls soldáus.
Þeir ræddu oft um verð mitt og gættu þess vand-
lega að rýra ekki gildi mitt 1 neinu. Ferðin var mér
þvi fremur létt. Mór var gefinn bezti maturinn, 0g ekki
var mér misþyrmt.
En innan skamms, er við vorum komin út fyrir endi-
mörk þess lands, sem menn okkar þektu, og út á eyði-
mörk mikla, komust þeir að raun um, að við vorum
vilt. En þeir héldu þó stöðugt áfram í vesturátt yfir gil
og klungur. Yeslings þrælarnir urðu að bera allan far-
angurinn; þeir týndu þvi brátt tölunni.
Við höfðum ekki verið lengi á eyðimörkinni, er Arab-
arnir urðu að drepa hesta sína til matar, og þegar við
komum að fyrsta gilinu, sem ekki varð kornist yfir með
hestana, voru þeir drepnir, sem eftir voru, 0g hlaðið
á svertingjana eins og hægt var.
Við héldum svona áfram i tvo daga enn; þá voru
fáir svertlugjar eftir, og Arabarnir voru sjálfir farnir að
þjást af hungri, þorsta og hita, Eins og augað eygði,