Alþýðublaðið - 06.11.1925, Síða 1

Alþýðublaðið
Crefið lit af Alþýðuflokknum
1925
Föstudaginn 6. nóvember.
260. tölublað.
ELDVIGSLAN
Öpið bréí til Kriistjáns Albertssonar.
Vinn það ei fyrir vinskap manns,
að víkja af götu sannleikans.
Hallgrímur Pétursson.
I.
Gamli og góöi vinur!
í 41. blaði Varðar þetta ár
haíið þér svo mikið við að gera
bréf mitt til Árna Sigurðssonar
fríkirkjuprests að umtalsefni og
flytja ljósmynd af höfundinum.
Mér er það óvenjulegt ánægju-
efni, að þér, værukær íhaldsrit-
stjóri, hafið svo vakandi auga
á hnignun síðustu tíma kirkj-
unnar, að þér eruð mér i raun
og veru sammála um meginefni
bréfsins. En meginefnið í bréfi
mínu til Árna prests var einmitt
mjög svipað því, sem þér orðið
á þessa leið í grein yðar í Verði:
»Það er og verður heilagur
sannleikur, að fjölmargir þeirra,
sem gerast sálnahirðar í þessu
landi, hafa valið guðfræðinám-
ið af þeirri einni ástæðu, að
það er skemsta leiðin í embætti.
Og því meiri virðingu, sem
menn bera fyrir stöðu prests-
ins, þvi hærri hugmyndir, sem
menn gera sér um köllun hans,
því síður ættu þeir að iá þeim,
sem ekki geta varist stóryrðum,
er þeir hugleiða sviksemi þeirra
manna, sem ósnortnir af kenn-
ingum Krists setjast á skóla-
bekk til þess að búa sig undir
að boða trú hans.«
En svo fatast dómgreind
yðar að fylgja.þræði sannieikans.
Þér eruð mér sammála um, að
þessi »sviksemi« prestanna sé
vítavert athæii. En í stað þess.
að þakka mér hreinskilnislega
fyrir, að ég hefi riðið á vaðið
með að víta hana, þá drepið
þér áhrifunum af vandlætingu
yðar á dreif með því að beina
athygli lesandans frá prestunum
að mér. Og það gerið þér með
þeim hætti að hauga upp útúr-
snúningum og ósannindum um
sjálfan mig og tilgang minn
með bréfi mínu til séra Árna.
Kristján Albertsson.
Ég hefði sannarlega getað búist
við öðru af yður. Ég hefði
vissulega gert ráð fyrir, að yð-
ur fyndist það helzt til hvers-
dagslegt ræktarleysi til sann-
leikans, að slöngva því upp í
opið geðið á alþjóð manna, að
umvandanir mínar stjórnist af
illum hvötum, reiði, persónulegu
hatri og þar fram eftir götunum.
Til þess að breiða yfir hnign-
un prestastéttarinnar reynið þér
að læða þeirri lygi inn í hug-
skot lesandans, að ég sé sömu
spillingunni undirorpinn og ég
vítti hana fyrir. Mér farist þess
vegna ekki um að tala. Og þetta
hafið þér samvizku til að segja
þúsundum manna þrátt fyrir
það að hafa þekt mig í ein
þrettán ár.
Eg freistast næstum til að
halda, að þér fórnið þarna
mannorði mínu til þess að
geðjast hræsni flokksbræðra yð-
ar. Árni prestur, Magnús dó-
sent og Jón biskup teljast allir
til sama stjórnmálaflokksins og
Farísearnir á dögum Krists.
Þá sný ég mér að einstökum
atriðum í rangfærslum yðar.
II.
fér segið, að bezt fari á því,
að þeir, sem víti hræsni og trú-
leysi prestanna, séu ekki sjálfir
með samamarkinu brendir. Með
þessu gamla yfirskins-heilræði
gefið þér í s'kyn, að ég sé bæði
trúleysingi og hræsnari.
Ég játa það með yður, að
illa sitji á hræsnurum að
segja hræsnurum til syndanna.
En hitt virðist mér í alla staði
sanngjarnt, að heimta megi trú
og hreinskilni af presti sínum,
sem hefir útvalið sig til að boða
trú og fagurt siðferði.
Ég hefði reyndar búist við,
að þér þektuð sjálfan yður of
vel til þess, að þér árædduð að
heimta það af siðameisturum,
að þeir breyttu eftir kenningum
sínum. Sjálfur hafið þér gerst
siðameistari. Pér hafið vítt mis-
kunnarlaust stjórnmálahneyksli
og blaðaspillingu pólitískra and-
stæðinga yðar. Pér hafið úthelt
yður yfir alt þeirra háttalag
með tífalt meiri gífuryrðum, tí-
falt hátíðlegri vandlætingu en
ég hefi árætt að sakfella prest-
ana. En þér forðist að víkja
nokkurn tíma einu orði að
blaðalygum og landsmálaspill-
ingu pólilískra samherja yðar.
Og þó vita bæði guð og
menn, að ávirðingar andstæð-
inga yðar eru að eins sem dropi
I