Alþýðublaðið - 06.11.1925, Blaðsíða 13

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
13

borin um þetta málefni af viti
og þekkingu. Og þar að auki
er ég sannfæröur um, að hún
myndi bera kristindóminum
þúsundfaldan ávöxt á við allar
þær uppástungur, öll þau kirkju-
þÍDg, allar þær pilagrímsferðir,
öll þau samtök, allar þær trú-
arbragðastyrjaldir og allar þær
félagsstofnanir og reglugerðir,
sem hrundið hefir verið af stað
til eflingar kristinnar trúar sið-
an löngu fyrir daga Lúthers.
En tillaga mín er í fáum orð-
um á þessa leið:
Hinum fávislegu guðfræði-
prófum í háskóla vorum sé
annaðhvort hætt að fullu og
öllu eða sú regla aftekin und-
antekningarlaust, að þau veiti
nemendunum rétt til prestsemb-
ættis. Guðfræðiprófin eru ekki
trygging fyrir neinu því, sem
máli skiftir í kristindóminum.
Þau eru engin trygging fyrir
þekkingu. Þau eru ekki trygg-
ing fyrir kristilegri breytni. Og
þau eru sízt af öllu trygg-
ing fyrir trúarsannfæringu. Guð-
fræðipróf háskólans eru ein-
ungis trygging fyrir embætti
handa prestsefninu.
Enginn er svo heimskur, trú-
laus eða hræsnisfullur, að hann
geti ekki leikið sér að því að
laka jguðfræðipróf úr háskóla.
Og kirkjan stendur opin hverj-
um bjálfa, hræsnara og trúleys-
ingja, setn int hefir af hendi
lögákveðið guðfræðipróf.
Pað er harla lítill vandi að
skálma upp í predikunarstól og
þylja þaðan út í bláinn ein-
hverja utarigarnar-loðmollu um
fyrirgefning syndarinnar, sem
söfnuðurinn hlustar á af göml-
um misskilningi og engum dettur
í hug að taka neitt mark á. Og
það heimtar ekki djúpsett eilífðar-
vísindi að geta teygt upp hand-
leggina og stamað út úr sér:
»Drottinn sé með yður!« en
hugsa kanski eitthvað þessu
svipað í hjarta sínu: »Mér óar
við að rétta upp hendurnar yfir
þennan bölvaðan skríl«. Altþetta
getur hvert fíflið.
Prestarnir hafa enga hugmynd
um sannindi trúarbragðanna.
Þeir eru engu vitrari í þeim
vísindum en fáfróðustu áheyr-
endur þeirra. Farið og spyrjið
þá. Og þér munuð ganga úr
skugga um, að þetta eru að eins
talandi sprellukarlar, sem fávísir
prófessorar hafa stoppað upp
með borgaralegum gpðfræði-
frösum. Þeir hafa hvorki reynslu
né þekkingu til þess að gefa
fáfróðasta smælingjanum þá trú-
arvissu, sem þróun kynslóð-
anna hefir rænt hann.
í stað prestaskólaprófanna skal
sú siðabót upptekin, er nú mun
frá sagt.
Á hverri kyndilmessu skal
landsstjórnin láta gera um 20
feta langt bál á Austurvelli, beint
fram undan dyrum háskólans.
í fyrsta sinn, sem bál þetta er
kynt, skal biskup landsins og
guðfræðikennarar háskólans
ganga undir svonefnda eldvígslu
með því að vaða berfættir hægt
og settlega yfir endilangt eld-
hafið eins og heilögu mennirnir
á eynni Mauritius. Landlæknir
og læknisfræðiprófessorar há-
skólans skulu rannsaka fætur
þeirra nákvæmlega fyrir og eftir
vígsluna. Peir, sem komast yfir
eldinn óskaddaðir, skulu hafa
lagalegan rétt til embætta sinna.
En ef einn eða fleiri fá bruna-
sár á fætur, þá hafa þeir fyrir-
gert embættisréttindum sínum,
og skal það eða þau embætti
vera óskipuð þaðan í frá, þar
til um þau sækir eldvígður guð-
fræðingur.
Á hverri kyndilmessu eftir að
eldvígðir kennarar eru komnir
til embættis í guðfræðideild há-
skólans og eldvigður biskup er
seztur að stóli, skulu fram fara
nemendavigslur, er guðfræði-
kandidatar háskólans leysi af
hendi. Bál skal kynt á Austur-
velli á sama stað og jafnmikið
og hið fyrra. Þegar kirkju-
klukkan slær eitt eftir hádegi,
skulu hinir eldvígðu guðfræði-
kennarar háskólans ganga í veg-
legri skrúðgöngu frá háskóla-
dyrunum og út að vígslueldin-
um á Austurvelli með skrýddan
biskup í fararbroddi og læri-
sveina sína, hin verðandi presta-
efni, berfætta í eftirdragi. Pegar
að eldinum kemur, skal land-
læknir og læknisfræðiprófessorar
háskólans rannsaka gaumgæfi-
lega fætur lærisveinanna. Að því
búnu skulu þeir ganga eldinn
rólega og fumlaust. Pá er yfir
um eldhafið er komiö, skulu
..— .... #
læknarnir aftur skoða fætur
þeirra. Peir lærisveinar, sem
læknarnir úrskurða óskemda á
fótum, hafa staðist vígsluna og
þar með áunnið sér lagalegan
rétt til að gegna prestsverkum í
hinni evangelisk-lútersku kirkju
á íslandi. En ef brunablettur
finst á fæti lærisveins, hefir hann
fallið á vígslunni og hefir engan
rétt lii geistlegrar þjónustu.
Sumum rétttrúnaðarmönnun-
unum kann að finnast óvið-
kunnanlegt brahmatrúarbragð af
þessum helgisiðum. En þá hefi
ég aðra tillögu, sem allir kristnir
trúarflokkar æltu að geta sam-
einað sig um, því að hún er þó
tvímælalaust bá-kristileg. í
stað þess, að stjórnin láti
biskup landsins, guðfræðikenn-
arana og lærisveina þeirra vaða
eld, skal hún gera þeim að
skyldu að ganga á vatni, eins
og meistari þeirra gerði forðum
daga. Ég býst við, að það sé
álíka erfið þraut og að vaða
eldinn og svipuð trygging fyrir
heilagleika þeirra.
Á hverri krossmessu að vori,
eftir að vér höfum fengið vatns-
vígðan biskup og guðfræði-
kennara, skulu þeir spássera í
viðhafnarmikilli prósessiu úr
háskólanum heim til Jóns bisk-
ups Helgasonar, sem ég geri ráð
fyrir að, þá hafi int af hendi
hina heilögu vatnsvigslu. Biskup
fer í fararbroddi, en lærisvein-
arnir rölta á eftir kennurum
sínum. Á tjarnarbakkanum fyrir
framan bústað hins heilaga
biskups nemur bersingin staðar.
Og er biskup hefir ámint læri-
sveinana með því að lesa yfir
þeim 16. kapítula Matteusar-
guðspjalls, skulu þeir ganga
þaðan ú hægðum sínum berum
fótum á vatninu yfir tjörnina
þvera, beint í áttina til fríkirkj-
unnar. Biskupinn og guðfræði-
kennararnir séu fyrir á austur-
bakkanum, þegar lærisveinarnir
stíga á land, og fagni þar hin-
um vatnsvígðu prestsefnum með
hymnum og heilögum symfóní-
um. Siðan skulu þeir leiddir
með bátíðlegri viðhöfn inn að
hinu allra helgasta í fríkirkj-
unni og fremja þar helgar tíðir
í stað þess að setjast að át-
veizlu hjá biskupi. En ef læri-
sveinn veður í sjálfum sér eða