Alþýðublaðið - 11.11.1925, Side 3

VeFkamenn! Verkakonur! Verzlið Vií Kaupfélagií!
íyrlr páska. Gamll maðurinn
sættir slg við það háifnauðugur
að vinna aS uppaklpun úr honum
ura bænedagana, svo að hann
mlasl ®kkl af vinnunni. Togarinn
kemst út attur sfðia dags á
fðstudsginn langa, — nógu
snemma til þess, að Ólafur nær
f að vaka f 18 stundir f páska-
sólarhrlngnum við veiððr úti á
reglnhafi. Nú kemur tiiiaga tii
atkvæða, t. d næsta haust &
eftir, um talsverða kaupiækkun,
og þá auðvltað von á kröfu um
enn melri kaupiækkun bráðíega.
Ólafur veit meðal snnars, hvaða
hlnnnindl bfða þeirra íeðganna
á næstu páskum. Hann veit enn
fremur um aðrar ástæður heima.
Varla verður afgangurlnn mikiii
f búl föður hans heidur en vant
er, og sjálfur þarf hann að sjá
fyrlr eigin framtfð. Pabbl hans
hefir ekki efnl á að rétta honum
miklð upp f hendurnar, þegar
hann byrjar að búa
Fróðlegt væri að vita, hvarnig
atkvæði Ó. Th. iétli, et hmn
væri í sporum þessa manns, Ef
hann reynir f aivörn að athuga
málið frá þessari hlið, þá kann
bvo að fara, að hann sjái, að
ekki var að undra, þó að at-
kvæði sjómannanna um iækkun-
artlllöga sáttasemjarans féllu á
þann veg, sem varð.
Ouðm, B. ólafsson
úr Grindavik.
Cfuðnmadar Eamban hefir
veriö ráöinn leikstjóri kvikmynda
fóiagsins >Nordisk Fllm Co« í
Kaupmannahöfn.
Sýning Jói. Kjarvals.
Kjarval lætui betur a5 mála
myndir en aö rita biaSagreinar.
Mega menn íagua því, að bonum
hefir þratt fyrir ritstörf sín unn-
ist tími til þess að koma á fót
alicnyndarlegri fýningu í Good-
templarahúsinu. Máls-erk þau, er
hann sýnir, eru öll stór og sýn-
ingunni allri hið smekklegasta
fyrir komið. Þar er ekki sú of-
hleðsla á veggjunum, sem vór
eigum að venjast hér.
Kostir myndanna eru ærið mis-
jafnir, og allmikill losarabragur á
sýningunni í heiid. Ef dæma ætti
eftir henni ainni, myndi allerfitt
að gera sór grein fyrir listamanns
kostum Kjarvals. Far eru myndir
með byrjendabrsg og gljámynda-
litun við hlið annara, sem sýná
bæði kunnáttu og innblásinn skiln-
ing hins fædda listamanns á efn-
inu, Kjarval er beztur. þegar hann
er eðlilegastur. Hann ætlar sór
stundum að skapa sálræn, óefnis
kend verk, en >metafysikkin<
veiður ekki anns ð en óklárt fálm,
því að hann vanrækir um leið
form og ytri áferð, sem eru og
verða undirstaða allrar mynda
listar. I list er enginn >dualismi<
til; sál og efui eru þar óaðskilj-
anleg.
Það er erfitt að taka til ein-
stakar myndir, því að þær eru
hvorki skírðar né tölusettar. T*ó
vil ógnefna: barnamyndina, ágæt
lega byggða (mér finst ég hafa séð
eitthvað líkt eftir Carriere), snjó
klæddu fjöllin með rauðri framsýn
og nýjustu myndina af Lönguhlið
í bláum og brúnum litum. And
litsmyndir eru þrjár á sýningunni'
alllíkar, en virðast hálfkláraðar.
Fleirum kann ég ekki að lýsa
sökum nafnleysisins.
Fað má telja víst, að marga
fýsi að sjá sýningu þes*a, því að
það eitt er vist, að leiðinleg er
hún ekki, en ég fæ ekki vaiist
þeirri hugsun, að Kjarvel gæti gert
miklu betur, ef hann vildi.
—ln.
Tíu ára gæzla.
Hinn 8. nóv. s. I. voru tín ár
lióin, s‘ðan hr. Magnús V. Jó-
hsnnesson tók við gæziustarfi í
ungiiag^stúkunnl >Unni< nr. 38.
Þaun dag var iuadur haldion
hátfðlegnr. Fseiða íélagar stúk-
unnar gæzlumanni gullúr, hinn
bezta grlp. Voru margar ræður
fiuttar fyrir minni gæziumanns-
ins. Kom það ótvírætjt trsm, að
h»nn nýtur bæði elaku og virð-
iogar barnanna. Finna þau véi,
að hann mr þeim bróðir og
brautryðjandi. Og með honuta
hafa þau lífað margar gleði-
stundir. ?. 8. V.
Kraschen-salt. — Heilbrigðis-
stfóruin hefir bannað sölu Kru
schen salts bæði í iyfjabúðum og
öðrum veizlunum, þar eð efna-
samsetning þess sé göiluð.
1808 bðrn eru nú alls í Bárna-
skóla Reykjavíkur (skólinn i Múla
með taiinn); þar af eru 1305 á
skólaskyldualdri (10 — 14 ára).
Kdgar Rioe Burroughs: Vllti Tarzan.
„Jú,* svaraöi Berta; Bþaö er satt, þvi að ég hefl
íóð beinin og herklæðin."
Rétt i þessu var hurðinni hrundið upp, og inn kom
svertingi með tvo bakka, hlaðna skálum og diskum.
Setti hann þetta á borð skamt írá konunum og gekk
út án þess að mæla. Matarlyktin, sem angaði frá bökk-
unum, kom þvi til leiðar, að Berta fann til sárs sultar.
Keriingin sagði henni að taka til snæðings, og Berta
lót ekki standa á sór. Bakkarnir voru úr leir, en diskarn-
ir og skálarnar úr slegnu gulli. Sér til mestu undrunar
sá Berta, að skeið og gaffall fylgdi matnum. Var hvort
tveggja vel gert. Gaffallinn hafði járn- eða stál-odda, en
skaftið og skeiðin vár úr gulli.
Á borðinu var gnægð matar, kjöt og alls konar ávextir,
mjólk og eins konar kjötkrydd. Berta var svo soltin, að
hún beið ekki mötunauts sins, heldur tók til matar sins,
og fanst henni hún aldrei hefðu bragðað betri mat.
Gamla konan kom i hægðum sinum og settíst and-
spænis henni.
Hún raðaði .diskunum á borðið og glotti um leið að
græðgi Bertu.
„Hungrið gerir mönnum sjónhverfingar,“ sagði hun
og hló.
„Hvað áttu við?“ spurði stúlkan.
„Ég hygg, að þér hefði fyrir fáum vikum brugðið, ef
einhver hefði sagt þér, að þú ættir eftir að éta kjöt af
köttrum,"