Alþýðublaðið - 12.11.1925, Blaðsíða 3

Verkameuu! Verkakonnr! Verziið Við ICaupiéiagið!
Hljómsveit Reykjavíkur.
1. Hljémlelkur.
E£ hljómisveit hvers bæjar á aö
vera mælikíarbi á tónlistarmenn-
ingu hans, þá er flmta höíuöborg
Noríurlanda aítarlega í röÖinni.
Hljómsveit Reykjavíkur, undir
stjórn Sigfúsar Einarssonar, mun
aameina í sór alla hljóðfæraleik-
endur hér í bæ, sem geta komiC
til mála. Pað eru 18 manns — á
við miölungs kaíflhúsasveit erlend-
is, en hlutföllin í samsetningu
sveitarinnar jafnvel siðri en þar
gerist. Þaö er þreytandi að hlusta
til lengdar á 9 flðlur móti 1 cello,
1 basss og engum bratsch. Málm- I
hijóðfæri skortir með öllu; — þetta j
eina B kornet á tæplega heima í
hljómsveit. En harmonium og piano
hjálpast dyggilega að því að drepa
og jafna við jörðu allan sérkenni-
legan orkesturhljóm. Harmonium
er til fyilingar, en gerir hljóminn
litlausan og þykkan, en piano ram
lagast svo frámunalega illa hinum
hljóðfærunum, að það er sem úr
öðrum heimi sé.
Pað mætti því teljast furðulegt,
ef hljómsveit þessi gæti leikið verk,
sem eru rituð fyrir um þriavar
sinnum fleirl leikendur (og sum í
ulæmum búningi), svo það yrði
ánnað en veikt bergmál tilætlana
tónskáldsins.
Fyrsta og veigamesta verkið á
efnisskrá hljómsveitarinnar á sunn
daginn var Coriolan-forleikur Beet-
hofens. Ég vaið bæði gramur og
hissa á meðferð þessa verks.
Leikurinn var svo makindalegur,
að tvískift »alla breve« hljóðfall
varð að lallandi fjórskiftu og allur
»drareiatiskur< k' aftur fór forgörð-
um. Upphaflð cg fyrsta hjátema
máttu sízt við slíkri dauðyflis-
meðferð. Samtö: voru og lítil á
köflum, en hlj< murinn allgóður
eftir því, sem u;n var að gera.
Þessa meðferð forleiksins bar að
telja hljómstjórsaum til skuldar,
en Andante Mozarts var aftur
auðsjáanlega ofvazið skilningi og
tónment margn sveitarmeðlima,
enda eru verk M azarts talin einna
erfiðust hjávirkum leikendum.
Göngulag Hartmanns var leikið af
töluveiðti hátign, og voru yflrleitt
samtök bezt í því þrátt fyrir
nokkrar miaféllur. Auðvitað var
alþýðubrokkurun á við »Crescen-
do« og »Sæte? jentens Söndagc
tekið feginshend af áheyrendum.
Axel Wold va: einleikari í þetta
sinn. Hann á hi linan, mjúkan tón
en ekki mikinn, og allmikia leikni.
Vér höfum ekk átt betri callo-
leikurum að fagna hér i bæ.
—In,
„Ég gekk eigi í guðshús til
að vegsama drottinní'
E>»nnlg farast Ólafi Thórs orð
Morgunblaðlnu í dag. En hvern
var Ói. Th. þá tsð vegsama ? Var
hann að vegaama guilkáifinii ?
Var hann að vegsama sjálf&n
slg? Eða var hann að r@yna að
koma í v@g tyrlr, að menn
fengju tfma til þess að komnst
f guðshús á helgum dögum
til að vsgsama drottinn sinn?
Það leit að mlnsta kosti svo út
secn hann hetði vifjað gera
drotni elnhver skil, þvi að hann
víldl, eins og ég h©fi þegar tekið
fram, að farið yrði variega í því
að hiýða boðum hans,
í þrem stöðum í þessari grein
slnni t?kr ham um, að grein
mfn sé nafnlaus. Hvers vegna
verðnr honnm svo tlðrætt um
það? Er það sf þvi, sð Ól. Th.
sé einn af þeim mönnnm, sem
legcja meirl áherz'u á ið kema
»persónu< mótstöðumanns sfns f
metaskálina, en kjarna málsins,
s@m deilt er um?
Mér þyklr ®kkl óeðlilagt, þótt
Ól. Th. vilji ekki játa, að það
aé drottni háðung, þótt unnið
sé á hetgum degl. I>áð er þeim
einum háðung, sem vinnur sða
iætur vinna ónauðsyalega vinnn
á heignm degl. En hv©r það er,
sem hefir beðið Ói. Th. atí játa
slfku, er mér ókunnugt um. Ef
tli viii eru það einhverjlr af
stéttarbræðrum háns.
Ól. Th hlýtur að vera mjög
auðngur nð meinfokum, þar aem
hann getur séð af jafnmörgum
f einu og eru f uoiræddrl grein
hans. Hann taiar um, sð messu-
föiium mætti fækka, þótt heigi-
dagaiöggjöfin stæðl óbreytt, en
hann gengur fram hjá því eins
og blindur máður, að vlð sjávar-
siðuna (i kaupstöðum og þorp-
uœ) virða þvi að eins messuföil,
að preatur fatiist frá á einhvern
hátt, en í þelm sömn stöðum
eru helgidagar mest misnotaðir,
Það stendur þvt ekki í neinu
Kdgar Rico Burroughs: Viltí Tarsan.
„Kattakjöt?" hrópaði Berta.
„Já; hver er munur á ketti og ljóni?“
„Áttu við það, að' þetta sé ljónakjöt?“
„Já, og það er mjög lostætt, eins og það er matbúið.
Þér mun þykja það mjög gott.“
Berta Kircher brosti. „Ég gæti ekki þekt það frá
kindakjöti," sagði hún.
„Ljónin eru alin alveg á sérstakan hátt og eftir föst-
um reglum,“ mælti gamla konan.
Varla höfðu þær lokið snæðingi, er gulklæddur her-
tnaður kom inn og talaði við drottninguna.
„Konungurinn," mælti hún við Bertu, „býður að þú
Verðir búin og færð sér. Þú átt að búa hjá mér. Kóngur
veit, að ég er ólik hinum konunum hans. Heróg XVI.
er með köflum óvenjulega óbrjálaður. Þú munt hafa
j verið færð fram fyrir hann i einu vitkasti hans. Eins
' og allir hinir heldur hann, að hann sé eini maðurinn
, með viti. Oft hefir mér virzt, að óg væri alment álitin
vitmeiri en flestir aðrir, og ég botna reyndar ekkert i
þvi, að ég skuli hafa haldið sönsum öll þessi ár.“
, „Hvað áttu við með ,búin“?B spurði Berta. „Þú sagðir,
j að kóngurinn skipaði að ég yrði búin og færð konum.“
„Þú verður böðuð og klædd svipuðum búningi
og óg.“
Kaupld Tavxan-sögiiiiDai*!