Úrval - 01.04.1944, Blaðsíða 108
106
ÚRVAL
tökunni, og þar með var at-
höfninni lokið.
Þetta japanska „skemmtiat-
riði“ fór fram fyrir sjötíu og
fimm árum. En það hefði eins
getað farðið fram í gær, því að
hara-kiri er enn í tízku í Japan
og vafalaust eru siðareglurnar
enn þær sömu.
Vitað er aðeins um einn mann,
sem barizt hefir fyrir afnámi
hara-kiri. Árið 1869 var Ono
Seigoro, ritari í japanska þing-
inu, hvatamaður að því, að bor-
ið var fram frumvarp í þinginu
um afnám hara-kiri. Frumvarp-
ið var fellt með 200 atkvæðum
gegn 3, — 6 greiddu ekki at-
kvæði. Skömmu seinna var Ono
Seigoro myrtur.
Klúturinn, sem hvarf.
Það var í strætisvagni. 1 einu hliðarsætinu sat stór og ákaf-
lega feitur maður. Istran hvíldi í kjöltunni. Það var þröngt i
vagninum og þétt við hlið feita mannsins stóð ung stúlka. Við
stimpingarnar, sem urðu þegar vagninn rann af stað, hrökk lítill
vasaklútur úr tösku stúlkunnar niður í kjöltu ístrubelgsins, rétt
framan við ístruna. Maðurinn tók ekki eftir þessu (hann sá ekki
ofan í kjöltu sína fyrir istrunni). Stúlkan varð hinsvegar vör við,
þegar hún missti klútinn. Varð henni oft litið til hans, en skorti
kjark til að taka hann upp. Manninum stóð ekki á sama um,
hvað stúlkunni varð tíðlitið í kjöltu hans, og læddist sá ugg-
vænlegi grunur að honum, að honum mundi hafa orðið gleymska
á, þegar hann klæddi sig um morguninn. Varlega þreifaði hann
með hendinni um kjöltu sína. Jú, það stóð heima, skyrtuhornið
stóð út úr buxnaklaufinni. Hann svitnaði, og eins varlega og
honum var unt, bætti hann fyrir gleymskuna um morguninn en
stúlkan horfði með söknuði á eftir klútnum, þegar hann hvarf.
— Ekki fylgir sögunni, hvemig manninum varð við, þegar hann
háttaði um kvöldið. — P. O.