Úrval - 01.10.1944, Síða 108

106
ÚRVAL
„Ágætt, þakka yður kærlega
fyrir, kunningi, þetta léttir af
mér þungu fargi.“
„Nei,“ sagði majórinn „það er
mitt að þakka fyrir að þetta
gékk svona fljótt. Flotinn getur
vissulega látið hendur standa
fram úr ermum.“
„O-o, það er ekkert,“ sagði
liðsforinginn.
„En hvernig væri, að þér
kæmuð núna seinna í dag
hingað niður eftir, og við fengj-
um okkur „einn lítinn“?“
„Ekkert á móti því. Það er
reyndar svolítið vandamál, sem
ég þarf að ræða við yður. Þér
virðist vera eini maðurinn, sem
getur komið nokkru í fram-
kvæmd hér.“
„Ég skal með ánægju hjálpa,
ef ég get,“ sagði liðsforinginn,
„klukkan hálf sex?“
„Við skulum heldur segja
klukkan sex,“ sagði majórinn.
„Ég er ekki viss um, að ég geti
losnað fyrir sex.“
„Sex þá, þakka kærlega fyrir
hjálpina.“
„Þakka yður sjálfum, kap-
teinnn. Þér eruð hjálparhéllan."
Majórinn fór út á svalirnar
aftur og sagði: „Ég hefi fengið
áreiðanlegar upplýsingar um
það, að engin gasárás hefir
verið gerð. Þið eruð algjörlega
örugg.“
Menn hrópuðu í móti og vildu
ekki trúa honum.
Majórinn sagði: „Sjáið þið:
Ég get andað djúpt að mér, og
það hefir engin áhrif á mig.“ Og
hann dró tvisvar djúpt að sér
andann.
Rödd hrópaði: „Það er hægt
að anda á svölunum. Hættan er
niðri á götunni."
„Jæja,“ sagði majórinn, „ég
skal þá koma niður á götu til
ykkar og sýna ykkur.“ Og
hann fór niður á götuna og dró
djúpt að sér andann þar.
Vegna umhyggju konu sinnar
og vina var nú Fatta orðinn
sannfærður um að hann hefði
andað að sér gasi. „Ég er lam-
aður frá brjósti og niður úr,“
kallaði hann.
Joppolo kallaði aftur: „Það
er ekkert nýtt, Lati-Fatta.“
Mannf jöldinn hló. Fólkið var að
snúast á sveif með majómum.
Einn af verkamönnunum
sagði: „Ég fann greinilega
lyktina af því á hominu á Via
Barrino og Via Dogana.
„Jæja,“ sagði maórinn, „kom-
ið þið þá með mér.“
Og hann gekk á undan hinum
mikla mannfjölda niður Via