Úrval - 01.10.1944, Qupperneq 109

KLUKKA HANDA ADANOBORG
107
Dogana og að horninu við Via
Barrino. Þar staðnæmdist hann
og andaði djúpt. ,,Eina lyktin
sem þið hafið fundið hér,“ hróp-
aði hann, ,,er frá fiskiþorpinu
þarna niður frá.“
Annar verkamaður hrópaði:
„Ég fann lyktina á horninu á
Via Vittorio Emanule og Via
Pavenu, hjá Dómkirkjunni.“
Allir fóru nú að því horni, og
majórinn dró djúpt að sér and-
ann aftur og kallaði: ,,Sú lykt,
sem þið funduð hér var frá
brennisteinsvinnslunni. Ef þið
lítið í kring um ykkur, getið þið
séð gula reykinn, sem leggur í
áttina til okkar.“
Enn einn verkamaður sagði:
,,En miðpunktur árásarinnar
var höfnin. Það er þar, sem
gasið var.“
Majórinn fór þangað. Loks
dró hann djúpt andann við
hliðina á móturskipinu Anzio.
,,Og hverjir vilja nú fara aftur
til vinnu?“ spurði hann.
Allir verkamennimir fóm
aftur til vinnu nema tveir.
Annar var ókunni maðurinn,
sem nú var horfinn. Hinn var
Lati-Fatta. Hann hafði reynt
nóg á sig þann daginn.
í herbergi á annari hæð í
einni af útbyggingunum við
veitingahúsið Saint George í
Algier tók Banto, óbreytturliðs-
maður, við einum póstpokanna
frá vígstöðvunum, losaði um
vírinn, og tók að flokka inni-
haldið.
„Heyrðu, Walter,“ sagði hann
við Frank liðþjálfa, annan skrif-
stofumann, „við Ameríkumenn
erum sannarlega meiri blek-
bullaramir. Líttu nú á þetta
frá vígstöðvunum — frá víg-
stööviinum þar sem þeir eiga að
vera að berjast. Ég skil ekki
hvernig við eigum nokkurn tíma
að geta unnið stríðið.“
Frank liðþjálfi, sem var nið-
ursokkinn í að lesa sögu, sagði
styggur: „Nú, hvem fjandann
gerir dálítil skriffinska til?“
„Og sjáðu nú þetta. Þetta
tekur út yfir allan þjófabáik,
það er skrifað utan á til ein-
hvers í 49. herfylki, sem er
á vígstöðvunum, og það er frá
einhverjum öðrum í 49. herfylki,
sem er þar líka, og þeir senda
það alla leið til Algier. Er þetta
ekki hræðilegt?"
„Ó, já, það er heldur bágt!“
sagði Frank.
„I alvöru, Walter, hvað ætti
ég að gera við það?“
„Nú, ef það virðist ekki vera