Úrval - 01.10.1944, Qupperneq 127

KLUKKA HANDA ADANOBORG
125
majórinn, „hefir þessi verið —
og er enn — sá bezti.“
„Segðu mér þá það, sem þú
lofaðir að segja mér um dag-
inn.“
„Segðu mér fyrst: hefur þú
gert þér það ljóst hvaða tilfinn-
ingar þú barst til Giorgio?“
Tina sagði: „Nei.“ Joppolo
fannst hann kenna einhverrar
ástleitni í því, hvernig hún
sagði þetta, en þá bætti hún við:
„Ég kemst aldrei framar að
því.“
Hami sagði: „Hvers vegna
ekki?“
Hún fjarðlægðist örlítið og
sagði lágri röddu: „Vegna þess,
að ég veit um tilfiimingar mínar
til þín.“
Hann gekk að henni og án
þess að snerta hana sagði hann:
„Það var þetta, sem ég ætlaði
að segja þér, Tina. Ég veit
einnig um tilfinningar mínar.
Mér þykir mjög vænt um þig.
Ég er í rauninni að eins ham-
ingjusamur, þegar ég er með
þér.“
Þegar majórinn og Tina komu
aftur inn, kom Giuseppe á móti
þeim, néri saman lófunum og
sagði með örvæntingarsvip:
„Herra majór, hvar hafið þér
verið? Ég hefi verið að leita að
yður.“
„Hvað viltu?“
„Craxi feiti og liðþjálfinn
yðar haga sér ósæmilega. Ég
kem ekki neinu tauti við þá.“
Majórinn sagði við Tinu:
„Bíddu hér,“ og hann fór með
Giuseppe til þess að hitta Borth
og Craxi.
Þeir voru í bókasafninu.
Craxi og Borth voru einir og
alldrukknir.
Joppolo sagði hörkulega:
„Borth, hagaðu þér sæmilega!“
Þegar Craxi heyrði að
majórinn talaði svona reiðilega,
læddist hann út úr herberginu
og Giuseppe fór á eftir honum.
Majórinn og Borth voru einir.
Majórinn sagði aftur: „Annað
hvort hagarðu þér sæmilega eða
ferð heim.“
Borth hafði drukkið sig
ölvaðan vegna majórsins. Hann
hafði aldrei áður verið drukk-
inn í einkennisbúningi. En þegar
majórinn ávarpaði hann svona
reiðilega kom upp í honum til-
hneiging hans til að vera á
móti öllu, tilhneiging, sem kom
honum til að stríða fólki, sem
lét hann hlæja að alvarlegu
fóiki og lækka risið á raup-
sömum náungum. Hann sagði,