Úrval - 01.08.1945, Page 93
Nokkrir ©ftirþankar .fjTir
veiffiimcim.
Laxinn er ekki einu sinni
lœs eða skrifandi!
Grein úr „The American Magazine",
eftir Donald Hough.
I TNDANFARNA mánuði hafa
^ veiðimenn setið við ár og
vötn, og glímt við laxa og sil-
unga af undraverðri þolinmæði.
Strax og tók að vora grófu þeir
fram veiðitæki sín, stengur, lín-
ur, girni og flugur og dunduðu
yfir þeim tímunum saman.
Þeir flokkuðu flugumar eftir
gerð og litum. Þeir skoðuðu
þær í stækkunargleri til þess að
ganga úr skugga urn, að þær
væru sem líkastar lifandi flug-
um. Þeir athuguðu lit og lögun
„spúnfiskanna“, og reyndu þá í
baðkerinu til þess að sjá hverj-
ir þeirra höguðu sér líkast þeim
sílurn, sem þeim var ætlað að
tákna.
En fiskarnir eru litblindir, og
þeir bíta helst á flugur, sem
ekki líkjast neinum lifandi flug-
um, og skæðasta veiðitækið,
sem nokkurntíma hefir verið
fundið upp, er venjulegur
„spúnn,“ en hann líkist engu
áform um greiðslu hennar,
styrkir það lántraust þitt, þeg-
ar þú hefir mesta þörf fyrir
það, meira en nokkuð annað, að
frátalinni greiðslu skuldarinn-
ar.
Þögn er gull, þegar einhver
er að leika lag eftir Chopin,
eða þrösturinn er að syngja. En
„bréfleg“ þögn, þegar þér raun-
verulega liggur eitthvað á
hjarta, er hrein steinaldar-
heimska. Því að til hvers hefir
menningin fært okkur stafrofið
og ritvélina, og póstþjónustuna
sem ber orð okkar um láð og
lög og um loftin, ef ekki væri
til þess að við notuðum það ?
Kauptu þess vegna fimmtíu
aura frímerki. Bréfið, sem þú
hefir lengi ætlað að skrifa, get-
ur kannski glatt hjarta góðs
vinar, eða aflað þér nýs vinar.