Úrval - 01.06.1947, Síða 55

LISTAVERKAFÖLSUN
53
reglueftirliti. Með því mætti
ganga úr skugga um, hvort
hann gæti stælt hinn gamla
meistara, eða hvort hann væri
aðeins að forða sér undan land-
ráðaákærunni.
Fyrir tæpu ári byrjaði Meeg-
eren á þessu furðulega verki sér
til varnar. Yfirvöldin leyfðu
honum að útvega sér öll nauð-
synleg tæki, og lokuðu hann inni
í stórri málaravinnustofu.
„Þetta er erfitt,“ sagði hann
við einn vin sinn, sem kom að
heimsækja hann. „Ég hef ekki
nákvæmlega hinar réttu olíur,
og ég fæ ekki næði til að hugsa.
Það er rekið á eftir mér og
horft yfir öxl mér meðan ég er
að mála. Samt held ég það verði
fallegt."
Málverkið tók að fá lögun á
sig. Það var „Jesús ímusterinu,“
sex mannamyndir á breiðu
Iérefti. ÖIl einkenni Vermeers
voru á því — hinir sérkennilegu
gullnu og heiðbláu litir hans, hin
nákvæma útfærsla hans og öll
tækni. Öll efnin voru ósvikin
— léreftið frá seytjándu öld,
litirnir hitaðir á sama hátt og
Vermeer hafði hitað sína liti,
og penslarnir úr marðarhárum,
eins og málarar notuðu á þeim
tímum.
Að lokum var málverkið full-
gert. Yfirvöldin útnefndu kvið-
dóm listfræðinga frá ýmsum
löndum til að dæma um það.
Samkomustaður dómaranna er
í stóru listasafni 1 Amsterdam,
þar hanga öll sex málverkin er
Meegeren þykist hafa gert, og
við hlið þeirra hið sjöunda, sem
dæma á um. En þeir hafa ekki
orðið á eitt sáttir, og málið er
enn óútkljáð. Stöðugt er leitað
umsagnar fleiri gagnrýnenda
og listfræðinga víðsvegar að úr
Evrópu, og yfirvöldin hafa lýst
því yfir, að ekki sé að vænta
úrskurðar fyrr en að áliðnu vori
1947.
Blaðamenn í Amsterdam á-
líta, að ekki geti orðið un neinn
ótvíræðan úrskurð að ræða.
„Það er óhugsandi,“ segja þeir.
„Allir dómararnir vita nú, að
málverkin eru fölsuð, að þeir
létu blekkjast fyrir tíu árum,
og geta nú ekki fengið sig til
að játa það.“ Átta listfræðing-
ar, sem ég átti tal við í Hol-
landi, voru sömu skoðunar.
Sérfræðingar telja, að þetta
mál styrki þann grun manna, að
mikið sé til af fölsuðum mál-
verkum á listasöfnum víða um
heim. Hollenzkur gagnrýnandi
minnir á gamla skrítlu: „Af