Úrval - 01.10.1947, Síða 89

KIM
87'
klukkan var 24, hugsaði ég til
þín, og ég fann sárt til að geta
ekki verið hjá þér og fært þér
hamingjuóskir. Hanna, ég var
hjá þér í huganum allan daginn.
Ég var sá fyrsti, sem hugsaði
til þín og áreiðanlega líka sá síð-
asti, því að ég var aftur á vakt
frá kl. 18,30 til 24. Það var níst-
andi kalt um morguninn og
skipið valt eins og kefli, en ég
hefi sjaldan verið eins glaður
og hryggur í senn. Meðan ég var
að skyggnast um eftir tundur-
duflum, yljaði ég mér við hugs-
unina um þig. Ég sá sólina koma
upp og veðrið var dýrðlegt,
en hvernig átti það að vera
öðruvísi á slíkum degi. Ég var
á frívakt frá kl. 4 til 7.30. Þeg-
ar ég kom á vakt aftur, fylgdi
ég þér í huganum. Ég sá móður
þína koma og óska þér til ham-
ingju, ég sá þig skoða gjafimar,
ég sá þig, þegar þú varst að
drekka súkkulaði með vinstúlk-
um þínum, ég fylgdist með þér,
þar til þú varst háttuð, og ég
vonaði, að þú hugsaðir ofurlít-
ið um mig. Þegar þú varst sofn-
uð, hélt ég áfram að hugsa einn
— ég hélt áfram að vaka yfir
þér til kl. 4 næsta morgun. Ég
skal játa, að ég svaf vært næstu
fjórar klukkustundirnar; ég var
á frívakt. Þú getur gert þér í
hugarlund, elskan mín, hve
mörg áform og fyrirætlanir fóru
um huga minn þessa tíma; ég
segi þér ekki frá þessu nú, en
ef til vill seinna. Okkur hefur
ekki enn verið sagt, hvert við
eigum að sigla héðan, en ég
vona eins og vant er, að við
förum til Kaupmannahafnar
eða nágrennis.
Danzig, 19. maí 1941.
Þakka þér fyrir síðast. Ég er
dauðþreyttur, en þó langar mig
til að hripa þér nokkur orð.
Okkur var tilkynnt í dag, að við
ættum að fara til Vejle. Það er
svo sem engin gleðifrétt. Hinir
eru kátir. Þeir segja, að það sé
fullt af fallegum stúlkum í
Vejle, en hvað dugar það, þegar
stúlkan mín býr ekki í Vejle.
Frá Vejle verður ferðinni heitið
til Ábo í Finnlandi. Það verður
gaman að komast til annars
lands frá spillingunni í Þýzka-
landi, enda þótt ég sakni þín,
en ég verð þeim mun glaðari
þegar ég kem loksins til þín.
Ég varð fyrir óhappi í kvöld.
Ég var um borð í dönsku skipi,
sem liggur rétt hjá okkur. Þeg-
ar ég hljóp ofan lúkarstigann,
tók ég ekki eftir járnkrók, sem