Úrval - 01.02.1949, Síða 27

EMANÚEL ER SENDUR 1 SVEIT
25
in fór af stað teygði ég mig
út um gluggann og tók hattinn
af gömlum manni sem stóð á
pallinum með blóm sem hann
ætlaði að gefa konu og hún sagði
gleymdu mér ekki Axel og hann
hljóp á eftir lestinni og hrópaði
að hann vildi fá hattinn sinn og
allt fólkið hló eins og það gat
og svo sleppti ég hattinum á
járnbrautarbrúnni og hann fauk
á stúlku sem varð blóðrauð í
framan og gamli maðurinn bölv-
aði.
Seinna ókum við inn í jarð-
göng og þegar það var orðið kol-
dimmt skreið ég undir bekkinn
og kleip gamla konu í fótinn
svo að hún æpti takið hundinn
og svo stakk ég rneð títuprjóni
í fótinn á gömlum manni með
hvítt skegg sem sat og svaf og
hann vaknaði og sparkaði frá
sér og gamla konan æpti á lög-
regluna en þegar við komum
aftur í birtuna sat ég í sætinu
inínu samt horfði gamla konan
svo skrítilega á mig.
Og svo fórum við úr í Gnesta
og borðuðum spurt brauð og svo
fengum við reikning og borguð-
um 3 og 50 fyrir brauðið og svo
fórum við aftur á stað. Og svo
korn þjónninn og bjó um koj-
urnar ég fékk að vera í hákoj-
unni fyrir ofan fröken Hammar
og hinum megin voru tvær gaml-
ar konur sem þekktu ekki hvor
aðra og þegar þær fóru að klæða
sig úr fötunum sagði sú í há-
kojunni má ég presentera mig
frú Lindkvist ég heiti Bergholm
sagði hin og svo fóru þær úr
fötunum og þær voru agalega
skrítnar innan undir og þá sagði
sú í lágkojunni hvað er ungi
herrann gamall og ég sagði át-
ján ára þó að ég væri bara 8
því að mig langaði að plata þær.
Það getur ekki verið sagði hún
júhú sagði ég og þá hvíslaði
hún einhverju að hinni og svo
hlógu þær og svo lögðumst við
út af og lestin rann áfram en
ég gat ekki sofnað og gægðist
niður til fröken Hammar og hún
sat uppi í rúminu og var að
kyssa mynd og þegar hún var
búin að því lét hún hana undir
koddann sinn en þegar hún var
sofnuð klifraði ég niður og tók
hana varlega undan og skoðaði
hana og það var
mynd af pabba!!
Hún elskar pabba!
Mér datt í hug að fara úr
við næstu stöð og senda mömmu
skeyti en ég vildi ekki koma af
stað leiðindum og svo lá ég bara