Úrval - 01.02.1949, Qupperneq 66

64
TJRVAL
um, gaf konan mín frá sér nið-
urbælt hljóð. Um 15 metra frá
okkur voru tveir fagurlega
tenntir fílar að naga háar trjá-
greinar. Við stöðvuðum bílinn,
og fílarnir, sem tóku engu
minna viðbragð en við, litu
snöggvast á okkur, svo tóku
þeir á rás og hurfu inn í skóg-
arþykkni áður en ég hafði
fengið tíma til að lyfta mynda-
vélinni minni.
,,Sáuð þið það sem ég sá?“
spurði ég.
,,Já,“ sagði leiðsögumaður-
inn, ,,en horfið á þetta.“
Hinum megin vegarins og
miklu nær stóð þriðji fíllinn,
sem við höfðum ekki tekið
eftir í ákafanum. Hann var bú-
inn að brjóta toppinn af litlu
tré og saug nú sárið eins og
þegar barn sígur lakkrísstöng.
Afríkufíllinn er ferlegur að sjá
í dýragarði, en hann er enn fer-
legri útlits á víðavangi. I þetta
skipti tókst mér að taka mynd.
I þriðja sinn, sem ég smellti af,
leit hann illilega til okkar. Svo
sneri hann sér við, blakaði
eyrunum og lyfti upp rananum
um leið og hann tók eitt og
síðan annað skref í áttina til
okkar. Fylgdarmaðurinn steig
á benzíngjafann. „Það er ráð-
legast fyrir okkur að dveija
ekki lengur,“ sagði hann.
Fyrir nokkrum mánuðum
kom einn af forstjórum stórrar
alþjóðaferðaskrifstofu til að
skoða garðinn. Hann hafði verið
vantrúaður á auglýsingar garð-
stjórnarinnar. Einn af starfs-
mönnum garðsins fór með hann
í ökuferð. Eitt sinn er þeir óku
eftir bugðu á veginum stöðv-
aði fylgdarmaðurinn bílinn
snöggt. Á veginum fram undan
voru sjö ljón að baða sig í sól-
inni. Þau sneru höfðunum leti-
r8tW6RE OF
EEEPHANTS
PAS opvir
kOUFANTf
EDENGARÐUR í SUÐUR-AFRlKU
65
lega og horfðu á bílinn. For-
stjórinn flýtti sér að skrúfa
upp rúðuna sín megin. Eftir
skamma stund stóð ljónynjan
á fætur og gekk hægt í áttina
til bílsins. Hún þefaði af „stuð-
aranum“, sleikti Ijóskúlurnar,
horfði með athygli á spegil-
mynd sína í gljáfægðri hurð-
inni og reis svo upp á aftur-
fæturna til að gægjast inn um
rúðuna. Þegar hún hafði satt
forvitni sína, rölti hún aftur til
unganna sinna. Fylgdarmaður-
inn studdi á bílflautuna, og ljón-
in viku ólundarlega til hliðar
eitt á fætur öðru og biðu eftir
því að bíllinn færi framhjá. „Við
þurftum ekki að hafa meira
fyrir að sannfæra forstjórann,"
sagði einn af starfsmönnum
garðsins mér.
Það er eftirtektarvert, að
engin alvarleg slys hafa orðið
í garðinum síðan hann var opn-
aður árið 1926. En nokkur at-
vik hafa ótvírætt sannað hygg-
indi aðvaranna eins og þess-
arrar: „Akandi fólk er varað
við því að koma nær en 15
metra frá fílnum“. Fyrir nokkr-
um árum skeði það, að fíll, sem
varð gramur út í bíl, er elti
hann, gerði sér lítið fyrir og
settist ofan á hreyfilhús bíls-
ins. Þegar hann hafði brotiö
framöxulinn og þrýst hreyflin-
um niður á götu, labbaði hann
burtu án þess svo mikið sem
líta á farþegana í bílnum. Þeir
voru skelfingu lostnir en ó-
meiddir. Nýlega kom ljón auga
á spegilmynd sína í gljáfægð-
um afturenda bíls, sem numið
hafði staðar, rak upp reiðiösk-
ur og réðst á bílinn. Þegar það
hætti og haltraði burtu, var
afturendi bílsins allur dældaður
og fólkið í honum viti sínu f jær
af hræðslu.