Úrval - 01.02.1949, Síða 114

112
ÚRVAL
að ég botna ekkert í, að ég
skyldi gera mér grein fyrir því,
að það væri ódrengilegt, svo
skilningssljó sem ég var þá.“
*
Það var ekki löngu eftir þess-
ar viðræður, að eiginmaður
Minnie frænku lézt, en hann var
þá orðinn aldraður, og var sárt
saknað af okkur öllum. Eftir það
bjó hún ein. Síðdegi ævi hennar
virtist ætla að verða milt og frið-
samt, hún hélt sér vel, eins og
margar sveitakonur gera, allt
fram að sjötugu.
En þá fór Jake, sem hafði
átt í svo miklum kvennabrösum
í æsku, að stimpast við eigin-
konuna. Við fréttum, að hann
væri farinn að elta einhverja
unga stelpu, eða var það hún
sem elti hann ? Það var eitthvað
alvarlegt, því að laglega kon-
an hans yfirgaf hann og flutti
sig með börnin sín til móður
sinnar, sem bjó í bænum okkar.
Vesalings Minnie frænka fór oft
að finna hana, þær ræddu lengi
saman og grétu báðar. Og hún
fór til Jake og annaðist heimili
hans mánuðum saman.
Hún eltist mikið á þessum ár-
um. Þegar henni (eða einhverj-
um) tókst að lokum að kippa
hjónabandinu í lag, þannig að
kona Jake fór aftur til hans,
var hún orðin sem önnur mann-
eskja og ekkert eftir af hinu
hressilega fasi hennar. Hún var
orðin lotin og ellimóð. Enda þótt
við ættingjar hennar myndum
fúslega hafa fórnað lífinu fyrir
börn okkar, veltum við því fyr-
ir okkur, hvort Jake væri þess
virði, sem móðir hans hafði lagt
í sölurnar til þess að — styðja
hann eða gera hann að betri
manni. Eða ef til vill aðeins til
að skilja hann.
Hún var af langlífu fólki
komin og gat hugsað um
sig sjálf, þar til hún var kom-
in á níræðisaldur. Að sjálfsögðu
litum við og nágrannarnir oft
inn til hennar, til þess að full-
vissa okkur um, að ekkert væri
að henni. I þessum stuttu heim-
sóknum var venjulega ekki tal-
að um þýðingarmeiri málefni en
pottablómin hennar. En eitt
vetrarkvöld, þegar ég sat hjá
henni fyrir framan heitan ofn-
inn, vildi svo til, að ég fór að
hnýta harkalega í einhvern, sem
mér fannst að hefði komið illa
fram. Mér til undrunar varð
þetta til þess, að hún sagði mér
enn á ný söguna um akurinn;
hún hafði auðsjáanlega gleymt