Úrval - 01.04.1953, Page 79

Astarsaga Eiríks XIV svíakonungs
og Karinar Mánadóttur.
Konunglegar ástir»
Grein úr „Vár Tid“,
eftir Bergljót Gilhuus-Moe.
VIÐ erum stödd í Stokkhólmi á
fögrum haustdegi árið 1564.
Á Stórtorginu, þar sem þrif-
legar sölukonur hafa komið sér
fyrir með ávexti og hnetur, er
líf og f jör. Konurnar masa, börn-
in leika sér milli eplatunnanna,
æruverðugar frúr og griðkonur
með körfur á handleggjunum
þrátta um verð, og hermenn og
annað æskufólk lötrar um og
sleikir sólskinið.
Allt í einu hópast fólkið sam-
an og teygir álkurnar. Hinn ungi
konungur landsins kemur labb-
andi. Það er raunar ekki nýstár-
leg sjón — Eiríkur konungur er
lífsglaður maður og hefur yndi
af að ganga einn um borgina.
En allir vilja sjá hann og kom-
ast sem næst honum.
1 dag liggur sérlega vel á hon-
um, hann ryðst brosandi gegn-
um mannfjöldann, gerir að
gamni sínu við sölukonurnar og
hrósar vörum þeirra. En skyndi-
lega verður hann alvarlegur.
Hann snarstanzar og starir á
kornunga stúlku, sem er að selja
hnetur. Svo undurfagra sjón hef-
ur hann aldrei séð. Hár henn-
ar glóir eins og full, augun eru
blá sem himinninn og upplit-
aður, þröngur bómullarkjóllinn
beinir athyglinni að æskufegurð
líkamans — ávölum mjöðmum,
grönnu mitti og litlum ungmeyj-
arbrjóstum.
Eiríkur konungur hefur þekkt
og elskað margar fagrar konur,
en enga jafnfíngerða og yndis-
lega sem þessa stúlku. 1 hugan-
um klæðir hann hana í silki og
•skart og sér hana í hallarsölun-
um, fegurri en nokkra aðalsmey.
Enn er hún að vísu barn, en ....
Hann gengur til hennar.
„Hvað heitirðu, vina mín, og
hve gömul ertu?“
Iiún hneigir sig djúpt. „Ég
heiti Karin Mánadóttir og er
fjórtán ára.“
Hann horfir á hana þegjandi.
Loks dirfist hún að líta upp. Hik-
andi mætir hún augnaráði hans
— og samstundis færist sterk-
ur roði um andlit hennar. Þann-
ig hefur enginn maður horft á
hana fyrr. Hún verður hrædd og
ætlar að hlaupa á brott. En þeg-
ar hún beygir sig til að taka
upp hnetupokann, grípur hann
í hana.
„Heyrðu, Karin. Þú ert allt
of falleg til að standa á torg-