Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 95

SYNDARAR
93
hann báðum höndum ofsalega
og sagði:
„Afsakið, eitt augnablik ...
ég gét ekki ... það er allt svo
fáránlegt . . . það er ekki hægt
u
Og hann skellti lokunni aftur,
á hið furðu lostna, fagra og
rjóða andlit hennar. Hann setti
upp ferstrendu prestahúfuna og
lét hana hallast fram á nef, og
steig út í hliðarstúkuna. Hann
dró tjöldin frá þar sem frú No-
lan-White sat og sagði:
„Það er alveg ómögulegt .. .
Þér skiljið þetta ekki . .. Góða
nótt!“
Hann stikaði upp dimma hlið-
arstúkuna og þegar hann kom
þar að sem tveir krakkar stóðu
masandi í einu horninu, sló hann
höfðum þeirra saman, og strax á
eftir fékk hann óbeit á sjálfum
sér, þegar hann sá þau hnipra
sig saman af ótta. Hann hélt
áfram með aðra höndina dans-
andi upp og niður eftir rykki-
líninu að aftan. Þegar hann sá
tvær gamlar konur sem vættu
fæturna á styttu Hinnar Heilögu
Meyjar með munnvatni sínu og
nudduðu því síðan á augu sér
og kverkar, sagði hann: „Ó, því
líkt, ó, þvílíkt,“ og skundaði á-
fram að skriftastólnum hjá föð-
ur Deeley. Hann taldi þar f jórt-
án skriftaböm öðmm megin og
tólf hinum megin, leit á gull-
úrið sitt og sá að klukkan var
kortér yfir átta.
Hann svifti tjöldunum frá
skriftastólnum. Andlitið á unga
aðstoðarprestinum skein á móti
honum innan úr myrkrinu —
eins og fölur ítalskur dýrling-
ur. En ljómi andlegrar upplyft-
ingar dó smátt og smátt út í
svip hans undir hinu áleitna
hvísli kanúkans:
„Faðir Deeley, þetta er ekki
hægt. Ég segi yður það satt,
þetta er gjörsamlega ófært.
Klukkan orðin hálf níu og enn-
þá tuttugu og sex sem eiga eftir
að skrifta. Þau eru bara komin
til að blekkja yður. Þau era
bara komin til að blaðra eitt-
hvað út í bláinn. Ég er orðinn
gamall maður og ég þekki þau.
Hvað haldið þér að kirkjuvörð-
urinn segi? Öll þessi rafmagns-
eyðsla! Og gasljósin látin loga
til miðnættis. Hagsmunir Kirkj-
unnar . . .“
Og þannig áfram. Vélrænt
brosið á mildu andliti hans
strekktist og slaknaði til skiptis,
og hann talaði kurteislega. En
smám saman færðist gremju-
blandinn þjáningarsvipur yfir
andlitið á Deeley, og þegar kan-
úkinn sá það stundi hann mæðu-
lega með sjálfum sér. Hann
minntist aðstoðarprestsins sem
var hjá honum um eitt skeið
og spilaði á orgelið klukkutím-
um saman á hverjum degi, þang-
að til sóknarbörnin kvörtuðu
undan því að þau gætu ekki
beðið bænir sínar fyrir hávað-
anum í honum; það rif jaðist upp
fyrir kanúkanum hvemig hann
hafði farið upp á orgelloftið til
að biðja hann að hætta, og að-