Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 103

FLÖTTINN ÚR PARADÍS
101
hressandi og skemmtilegt, enda
þótt Ameríkanamir væm hálf-
gerð plága, síbrosandi og flá-
mæltir. Þannig sá hann mikið
af heimsborginni á stuttum
tíma. Hann snæddi góðan mat
í litlum greiðasölustöðum og
hafði augun og eyrun opin
allsstaðar. Allir voru kurteisir
við hann, þennan snyrtilega og
alvarlega mann, sem kom fram
af svo mikilli háttprýði, Stefan-
sen lektor.
Sandberg hafði mestan áhuga
á kaffihúsum og góðum veitinga-
stöðum, og bal musettes, eftir
vinnutíma. Stefansen lektor vildí
heldur reika um árbakkana,
brýmar og um Quarter Latin.
Honum veittist ekki erfitt að
komast leiðar sinnar, en vega-
lengdirnar vora gífurlegar, og
hann ætlaði sér að sjá allt, allt
... París var ekki borg, heldur
heill heimur, heimur sögunnar.
#
Stefansen lektor skrifaði dag-
bók og las vandlega nokkrar
bækur, jafnvel sögulegar, og
merkti við á uppdrættinum.
Hann dafnaði prýðisvel og var
orðinn sólbrenndur. Hann var
reglulega myndarlegur í ljósu
sumarfötunum sínum. En hann
drakk bara þunna ölið sitt og
lét stúlkur, sem gáfu honum
auga, eiga sig. Þær kostuðu pen-
inga, enda hafði hann aðeins
áhuga á þeim sem manngerðum,
er væm þess virði að geta þeirra
í dagbókinni.
,,Oh boy,“ sagði Sandberg,
„þú verður að taka þig á, þú
kannt alls ekki að slá þér út.“
„Mér hefur aldrei liðið svona
vel,“ sagði Stefansen.
„O la la,“ sagði Sandberg.
„Skökk áherzla," sagði Ste-
fansen lektor. „Sjáðu til . . .“
Hann hafði komizt niður í
frönskunni smámsaman. Hann
hafði góða undirstöðuþekkingu,
var vel að sér í málfræðinni,
réði yfir miklum orðaforða, og
hafði fengið talsverða æfingu
í málinu síðan á skólaárunum.
8. júlí flaug Sandberg til Lon-
don. Ef satt skal segja, var Ste-
fansen feginn. I ósjálegri skrif-
stofu fékk hann lista yfir ódýr
herbergi. Það kom í ljós, að
flest herbergin höfðu verið leigð
öðram fyrir löngu. Stefansen
þrammaði um borgina þvera og
endilanga, um fátækrahverfi,
venjuleg verkamannahverfi og
smáborgarahverfi. Hann talaði
við f jölda Frakka, sem aldrei
höfðu setið á gangstéttinni hjá
Café Döme. París var ekki ein-
tóm breiðstræti og reisulegar
byggingar.
Hann fann að vísu fáein her-
bergi til leigu, en annað hvort
var leigan svo há, að það tók
engu tali, eða herbergin í svo
lélegu ástandi, að jafnvel Ste-
fansen lektor hristi höfuðið.
Dag nokkurn, þegar mjög
heitt var í veðri, lenti hann uppi
á Montmartre. Frú Dubois,
fremur stirfin kona, virti hann
gaumgæfilega fyrir sér og yfir-
heyrði hann tortryggnislega, en