Úrval - 01.07.1954, Síða 11

UPPELDI 1 ANDA OFBELDIS
9
Bandaríkjunum eftir styrjöld-
ina.
I næstum hverri götu í ame-
rískum borgum eru margir
,,bófaflokkar“ drengjaogtelpna.
Fæstir þeirra komast í kast við
lögregluna; þeir eru einskonar
leynileg útivistarfélög, sem
börnin og unglingarnir hafa
stofnað sjálf. Samastaður þeirra
eru gatnamót, tómir kjallarar
eða einhverjir þeir staðir þar
sem börnin fá að vera í friði.
En jafnvel saklausustu samtök
af þessu tagi hafa það sameigin-
legt hinum raunverulegu bófa-
flokkum, að þau standa utan við
samfélagið — eða réttara sagt
eru samfélag út af fyrir sig, með
eigin lög og sæmdarhugtök. Þau
eru sprottin upp af þörf fyrir
félagsskap og samhygð, sem
börnin hafa ekki fengið fullnægt
annars staðar. Það er að sjálf-
sögðu nokkuð undir umhverfi og
heimilisástæðum komið hvort
þessir flokkar komast í and-
stöðu við lögin, en þó minna en
ætla mætti. Það kemur ósjaldan
fyrir, að barnaflokkar úr hverf-
um efnafólks lenda á glapstig-
um; börn miðstétta- og efna-
fólks eru einnig einmana í
Ameríku og áhrifameiri en fá-
tækt og eymd er ef til vill hin
óheilbrigða æsilöngun, sem
sjónvarpið, kvikmyndirnar og
myndasöguheftin hafa skapað.
Þann lærdóm, sem börnin fá
af skemmtiefni sínu, fá þau oft
staðfestan í veruleikanum. -—
Barnið úr fátækrakverfinu sér
hetjur hverfisins —• svarta-
markaðsbraskarann, eiturlyfja-
salann og aðra þá sem lifa á
mörkum laga og afbrota — og
ber þær saman við fátæka og
þreytta, en heiðarlega foreldra
sína, sem bersýnilega hafa ekk-
ert upp úr heiðarleika sínum. En
þessi samanburður er kannski
varla eins hættulegur og sá, sem
barn efnaðra foreldra getur
fengið tækifæri til að gera —
samanburðurinn á metorða-
gjörnum, kappsfullum og kröfu-
hörðum foreldrum þess, sem
eiga stundum erfitt með að
þræða hinn þrönga veg heiðar-
leikans, og glæpahetjum
skemmtiiðnaðarins. Þær mynd-
ir, sem börn af gerólíkum þjóð-
félagsstéttum gera sér af heimi
hinna fullorðnu, geta í megin-
atriðum verið hinar sömu. Og
það er undir þessum myndum
komið, hvort börnin verða heið-
arleg eða ekki.
Börnin hafa ekki mikið við að
vera. Þau ráfa um og rabba
saman eða sitja í holum sínum
og lesa, ef þau hafa ekki pen-
inga fyrir bíómiða. Þau efnaðri
sitja heima og horfa á sjón-
varp. Og það sem þau lesa, það
sem þau horfa á í bíó eða sjón-
varpi er alltaf hið sama: sagan
um glæpamanninn, sem er kænn
og ríkur — þangað til honum
verða á þau mistök, sem verða
bani hans. Hvorki í myndasögu-
heftunum, kvikmyndunum né í
sjónvarpinu sjá þau nokkru
sinni venjulegt vinnandi fólk,
3