Úrval - 01.07.1954, Síða 28

26
ÚRVAL
Þeir sofa illa og eru sífellt
þreyttir, en þeir hafa meira
mótstöðuafl gegn sjúkdómum
en menn af hinum tveim gerð-
unum og lifa lengur en þeir.
Þeim hættir lítt til að vera
þrælar áfengis og eiturlyfja,
átta sig á lífinu þegar aldurinn
færist yfir þá, þroskast seint og
eru nærri altlaf unglegir eftir
aldri. Mæti þeir erfiðleikum,
leita þeir einveru og kyrrðar til
íhugunar.
hvaða hagnýtt gildi hafa
” þessar niðurstöður af rann-
sóknum Sheldons prófessors ?
Það væri sjálfsagt hægt að
skrifa mörg þykk bindi án þess
að fá endanlegt svar við þeirri
spurningu, en þeir vísindamenn,
sem eru Sheldon sammála,
benda t. d. á, að af niðurstöðum
prófessorsins megi draga þá á-
lyktun, að engum manni sé hollt
að neytt sé upp á hann lífsskoð-
un eða lifnaðarháttum, sem eru
í ósamræmi við líkamsgerð
hans.
Þeir segja, að hverjum manni
sé ávinningur að því að komast
að því hvaða manngerð hann til-
heyri, svo að hann geti hagað
lifnaðarháttum sínum í sam-
ræmi við það. Einum er t. d.
holt að breyta matarvenjum
sínum frá því sem hann vandist
í bernsku (borða annan mat á
öðrum tímum), öðrum er holt að
sofa á öðrum en ,,venjulegum“
svefntíma (sumir menn hafa t.d.
bezt af að vinna á nóttunni og
sofa eða hvílast á daginn).
Uppeldi og menntun hinna
ýmsu manngerða þyrfti að vera
sitt með hverjum hætti, og án
efa mætti komast hjá margri
hjónabandsógæfu, ef hjónin
væru fróðari um þá eiginleika
í fari hvors annars, sem ekki
verður breytt (eða að minnsta
kosti ekki án skaðlegra áhrifa),
af því að þeir eru tengdir
líkamsgerðinni.
En fyrst og fremst verður að
leggja á það áherzlu, að „hrein-
ir stofnar“ eru ákaflega sjald-
gæfir. Við erum öll meira eða
minna blönduð. Og þessvegna er
mikilvægasti lærdómurinn, sem
við getum dregið af rannsóknum
Sheldons sá, að það sem mestu
máli skiptir í lífinu sé skynsam-
legt og skilningsfullt umburðar-
lyndi gagnvart „sérvizku", og
„undarlegum háttum“ annarra.
Það á sínar skynsamlegu og
náttúrlegu orsakir, að við erum
eins og við erum, og við ráðum
litlu um það sjálf.
Allt hefur sín takmörk.
Mikið rifrildi. Annar maðurinn er mjög æstur, en hinn rólegri.
„Held- heldui’ðu að ég sé fullkominn ídíót?“ segir sá æsti.
„Nei, það er fjarri mér,“ segir sá rólegi, „ekkert er fullkomið,
eins og við vitum.“ — Det Hele.