Úrval - 01.12.1957, Blaðsíða 61

DRAUMASVEPPIRNIR 1 MEXÍKÓ
eitthvert efni, sem vísindunum
væri ókunnugt um.
Þar sem ég er læknir, hef ég
venjulega látið fífldjörfum æv-
intýramönnum eftir að gera
slíkar tilraunir. Ég hafði kom-
ið til héraðsins sex dögum áð-
ur, ásamt dóttur minni, til þess
að heimsækja manninn minn og
aðstoðarmann hans, en þeir
störfuðu þarna að grasafræði-
rannsóknum.
Það var ökladjúp leðja á öll-
um vegum, og þoka og rigning
hafði grúft yfir landinu alveg
frá því að við komum þangað.
Vatnið seitlaði gegnum strá-
þakið á litla, hrörlega kofanum
þar sem við bjuggum. Hann
var giuggaiaus, og eina fáan-
lega Ijósið var olíutýra. Það
var hroliur í okkur og hvers
konar vanlíðan og við lágum
oftast samanhnipruð í svefn-
pokunum. Dálitlar sjónhverf-
ingar yrou okkur mikil tilbreyt-
ing. Hvers vegna ekki að reyna
sveppina ?
Húsmóðir okkar, sem er
kennslukona, er ein af þeim fáu
þorpsbúum, sem hafa hlotið ein-
hverja menntun, og sveppahá-
tíðarnar eru henni mjög á móti
skapi. Hún blátt áfram hræðist
þær. Þess vegna einsettum við
okkur að láta hana ekkert vita.
Maðurinn minn náði í níu pör
af heilögum sveppum, setti þá
í skál og fékk okkur. Ég borð-
aði fimm pör og Masha, dóttir
mín, fern.
Þetta er ógeðslegur réttur,
ÚRVAL
hugsaði ég. Sveppimir voru á
bragðið eins og þrá feiti, en
okkur tókst þó báðum að koma
þeim niður á endanum. Mað-
urinn minn tók upp vasabók og
bjó sig undir að skrifa niður
það sem við kynnum að segja.
Af einhverri undarlegri
þrjózku var ég staðráðin í að
láta ekki undan þessu skrítna,
sefjandi lyfi, fyrr en í fulla
hnefana. Ég gekk fram og
aftur föstum, ákveðnum skref-
um og dró djúpt andann. Pyrstu
einkennin voru veik, en ekki
þægileg. Masha kvartaði um
höfuðverk. Mér fannst ég nokk-
uð óstyrk á fótunum og muldr-
aði eitthvað á þá leið, að það
væri engu líkara en timbur-
menn eftir kampavínsdrykkju.
Ég byrjaði að geispa alveg fer-
lega.
Skyndilega hrópaði Masha
upp yfir sig og sagðist hafa
séð stóran stafla af glitrandi,
bláum kössum í einu hominu
á herberginu. Þar var ekkert
sýnilegt. Ég ávítaði hana og leit
hvasst á hana. Að hálftíma
liðnum athugaði ég á mér púls-
inn. Hann var hægur, en eðli-
legur — 65 slög. Svo lagðist
ég á gólfið. Masha fullyrti nú,
að hún sæi hænur og kjúkl-
inga. Það voru að vísu oft
flökkuhænur á ferli um húsið,
en engin þeirra sást þessa
stundina.
Ég tók eftir að rauða sport-
skyrtan sem maðurinn minn
var í, fór að glóa eíns og kynnt-