Úrval - 01.12.1957, Síða 63

DRAUMASVEPPIRNIR I MEXlKÓ ÚRVAL
líkneski. Krossinn var svo hár,
að hahn náði langt upp í him-
ininn og ég gat ekki séð höfuð
Kristsmyndarinnar, þó að ég
hallaði mér aftur á bak eins
og ég gat. Ég kallaði hástöf-
um: „Er ég ekki verðug þess
að sjá ásjónu Hans?“ Þrátt
fyrir allt var enginn kvíði eða
efi innra með mér. Allt var svo
hreint og fagurt.
Við Masha heyrðum báðar,
þegar kallað var á okkur til
kvöldverðar, en við svöruðum
óþolinmóðar, að við vildum ekki
láta trufla okkur. Rétt í því
sat ég í skuggsælli stúku í
Metropolitan-óperunni og var
að horfa á baliettinn „Les
Sylphides“. Þegar honum var
lokið, sveif ég upp í loftið
ásamt nokkrum af dansendun-
um. Svo var ég allt í einu farin
að skoða geysistóran, bláan
kínverskan vasa, og það skriðu
nokkrir Ijómandi snotrir gull-
drekar á botninum. Ég var
ekkert hrædd; þetta var allt
svo fjarlægt. Ég settist upp
og sagði Gordon frá því.
Nú var ég í einkennilegu landi,
þar sem fullt var af skemmti-
legum tígulsteinum. „Holland!"
kallaði ég. „Hvaða vitleysa -—
ég ætla til Rússlands!" Og þang-
að var ég komin í einu vet-
fangi. Tígulsteinarnir voru í
kringum arin á gömlu sveita-
heimili. Böm í litauðugum bún-
ingum frá árunum fyrir fyrri
heimsstyrjöld, dönsuðu um her-
bergið. Þau voru öll kát og
fjörug og sungu gamla söngva,
hlógu og mösuðu.
En allt í einu var ég horfin
frá þessum stað. Ég sá dásam-
lega fagran skartgripakassa úr
svörtum kínverskum harðviði.
Á lokinu var kort af Kína. Borg-
ir, ár og fjöll voru sýnd með
roðasteinum, safírum og smar-
ögðum. Mér fannst eins og ég
væri að athuga það í gegnum
sterkt stækkunargler. Allur var
gripurinn svo ótrúlega fagur
og skínandi, að ég gat ekki haft
af honum augun. En þessi sýn
hvarf mér líka von bráðar.
Tíminn hafði liðið fljótar en
orð fái lýst, og klukkan var orð-
in átta að kvöldi, þegar draum-
sjónimar hættu. Við Masha vor-
um báðar orðnar svangar og
þágum með þökkum bolla af
heitu súkkulaði og sæta brauð-
snúða, sem húsmóðirin færði
okkur. Svo fórum við að segja
hvor annarri það, sem við höfð-
um séð. Masha sagði mér, að
draumar hennar hefðu snúizt
um allar hamingjustundimar í
lífi hennar, allt frá bernsku og
þangað til hún var orðin ný-
stúdent í háskólanum. Hún
sagðist stöðugt hafa verið í
hópi vina og ættingja og á þeim
stöðum, er henni þóttu skemmti-
legastir. „Veröldin var lítil og
fögur, og ég stóð á tindinum,”
sagði hún. Okkur kom saman
um, að við hefðum báðar verið
vakandi meðan við sáum hinar
ótrúlegu sýnir.
Skömmu seinna fór ég að
61