Úrval - 01.12.1957, Síða 80

ÚRVAL
hafði dreymt svo mikið rugl.
„Op; til hamingju með seytján
árin“.
Móðir hennar ýtti hurðinni
aftur með fætinum og setti
kaffibakkann á borð. Svo dró
hún vluggatjöldin frá og skær
aprílbirtan hrakti kynjadrauma
næturinnar á flótta. 1 einum
svip mundi hún eftir öllum af-
mælisdögunum sínum langt aft-
ur í tímann. Mamma með kaffi-
bakkann sinn og brosið sitt og
„til hamingju, góða mín“ og
bráðum fer hún að segja mér
frá aprílmorgninum fyrir sey-
tján árum — þegar ég kom í
heiminn — samfara miklum
þjáningum. „Því að fæðingar
eru hræöilegar, en maður
gleymir sársaukanum fljótt“.
Gréta kunni afmælisdagsrulluna
utanað. „Ég er víst ekki fyrsta
manneskjan, sem óskar þér tii
hamingju", sagði móðirin og tók
fötin hennar af stólnum, áður
en hún settist.
Gréta stirðnaði upp. Móðir
hennar tók litla blómsturpott-
inn og hélt honum upp í birtuna.
„En hvað þau eru falleg,
fyrstu vorblómin".
,,Ó, ef ég gæti bara ákallað
einhvem guð. Láttu hana ekki
nefna Leó eða ást mína til hans
með einu orði — annars . . .“
,,Já, tíminn líður“, sagði
móðirin og setti blómsturpott-
inn á borðið. „Seytján ára —
eftir eitt ár ertu rnyndug".
Gréta flissaði.
„Af hverju ertu að hlæja?“
LEYNDARMÁLEÐ
„Æ, ég fór bara að hugsa lun
þetta orð. Myndug . . .“
„Það er nú nefnt því nafni“.
„Ég veit það vel, en maður
verður víst að vera talsvert eldri
en átján ára til þess að verða
myndugur“.
Gréta setti orðið í samband
við vald og myndugleika.
„Það er gott að þú skulir vera
á þessari skoðun. Ég á sjálf eft-
ir að læra mikið, og ég tek með
gleöi á móti góðum ráðum, sem
reyndara fólk gefur mér“.
Gréta beit harkalega í brauð-
ið. Þetta gat ekki farið vel. Hún
var hrædd. En hún vildi ekki
láta sig. Hún ætlaði ekki að
Ijóstra upp leyndarmáli sínu —
hvað sem það kostaði.
En hvað þetta er fallegur
sloppur. Er hann nýr?“ spurði
hún með annarlegri rödd.
„Svo að við tölum um eitt-
hvað annað — já, hann er nýr.
Ég fékk hann með tveggja
króna afslætti. Það var litla,
iaglega stúlkan, þú kannast við
hana, hún er víst á þínum aldri
og er dóttir drykkfelldu kon-
unnar, ■— það var hún, sem af-
greiddi mig. Hún er reglulega
sæt . . .“
Það verður hinsvegar ekki
sagt um mig, hvíslaði einhver
innri rödd að Grétu. Hún rak
fætuma útundan sænginni. „Ég
verð að fara á fætur. Ég verð
að vera komin í skólann klukk-
an tíu“.
„Gefðu þér tíma til að drekka
kaffið“.
78