Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 83

Hygiliinn var hið eina, sem
hún haföi hlotið í arf . . .
Flygillinn og stúlkan.
Smásaga
eftir Per Anders Fogeiström.
HIÐ eina sem Lilja fékk í arf
var flygill. Hún kunni
ekki að leika á hann þegar hún
fékk hann og hún lærði það
aldrei. En henni fannst hann
fallegur. Stundum þegar hún
.var að þurrka af honum ryk-
ið, sló hún nokkrar nótur og
hugsaði með sér að eiginlega
ætti hún að læra að spila, til
'dæmis „Bæn nunnunnar" eða
eitthvað annað sem móðir
hennar hafði æft. Hún sá það
fyrir sér eins og atriði í kvik-
mynd: hún sat við flygilinn og
lét hendurnar leika um nótna-
borðið og ungur maður hallaði
.sér upp að lokinu og hlustaði,
horfði á fingur hennar dansa og
.brosti.
En til þess að mynd þessi
.gæti orðið að veruleika þurfti
hún meira en að læra að spila.
Nýjan kjól, til dæmis, nýja hár-
greiðslu, fegrunaraðgerð á nef-
■inu til þess að það væri ekki al-
veg svona mikið hafið upp að
framan. Og svo auðvitað ein-
hvern til að hlusta.
Ekkert af þessu gat hún feng-
ið á meðan hún bjó í fæðingar-
þorpi sínu, að minnsta kosti
ekki svo að neinum úrslitum
réði.
En hún átti móðursystur,
sem átti heima í Stokkhólmi og
leigði út herbergi, og föður-
bróður sem var bílstjóri og átti
vörubíl. Föðurbróðirinn flutti
fyrir hana flygilinn og móður-
systirin leigði henni herbergi.
Og Lilja flutti til Stokkhólms
og fékk vinnu sem nemandi á
rakarastofu.
Meðal þeirra sem Lilja nudd-
aði á raksápu með ástríkum
höndum var ungur maður, sem
hún í fyrstu kallaði herra
Jóhannsson og seinna Lalla.
Hann var alltaf í velpressuðum
fötum og með silkibindi, en
flibbinn var oftast óhreinn, því
að hann gekk í hvítri skyrtu og
'gat ekki skipt nógu oft.
A einhvern undarlegan hátt
kom hann henni kunnuglega
fyrir sjónir, og smám saman
rann upp fyrir henni ljós: það
var hann sem hafði staðið við
flygilinn í draumi hennar. Eftir
að henni var orðið þetta ljóst
fór hún enn nærfærnari hönd-
um um andlit hans og þrýsti
sér ögn meira að honum en
81