Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 84

ÚRVAL
nauðsynlegt var. Og varð ekki
vitund undrandi þegar hann
bauð henni út eitt kvöld, þann-
ig átti þetta að fara.
Hún blaðaði af nýjum áhuga
í blöðunum og las auglýsingar
um píanókennslu. En hvort-
tveggja var að efnin voru lítil
og að tími vannst ekki til náms,
rás viðburðanna var svo hröð,
og hún hafði hitt hlustandann
áður en hún gat spilað fyrir
hann.
í stað þess var það hann sem
spilaði fyrir hana.
1 fyrsta skipti sem hún leyfði
honum að koma með sér upp í
herbergið var í rauninni orðið
alltof framorðið til þess að
spila. En móðursystir hennar
var ekki heima og nábúarnir
voru umburðarlyndir. Auk þess
var næstum ógerlegt að halda
Lalla frá flyglinum, hann dróst
að honum með ómótstæðilegu
afli. Að vísu hafði hann aldrei
snert á hljóðfæri fyrr, en á-
stríðan hlaut að hafa blundað í
honum. Hann sat nærri tvo
tíma og glímdi alltaf við sama
lagið. Rétt áður en móðursystir
hennar kom heim var hann
kominn svo langt, að hún gat
heyrt hvað hann var að reyna
að spila: það var gamalt dæg-
urlag sem hét My melancholy
baby.
Því miður lagði móðursystirin
bann við því að hann héldi á-
fram að spila. En kvöldið eftir
kom hann heim með Lilju strax
og rakarastofunni hafði verið
PLYGILLINN OG STÚLKAN
lokað. Og eftir því sem á leið
haustið varð hann öruggari og
að lokum mátti heita að hann
spilaði lagið ófalskt.
Af textanum kunni hann að-
eins eina og eina hendingu en
fyllti upp í eyðurnar með því að
raula. Og þegar hann söng ,,you
know my dear I am in love with
you“ brosti Lilja og var sæl, þó
að hún hefði ekki lært að spila
sjálf.
I staðinn þvoði hún og strau-
aði hvítu skyrturnar hans og
bjó til kaffi handa honum með-
an hann æfði sig á My melan-
choly baby. Og stundum þegar
móðursystirin var ekki heima
tók Lilja teppið af rúminu, hátt-
aði og beið hans: „Come to me,
my melancholy baby.“ Hann
kom enda þótt hann ætti erfitt
með að slíta sig frá hljóðfær-
inu, það var eins og hann væri
alltaf í miðri torfæru sem hann
þyrfti að sigrast á, eða nýtt
tilbrigði af laginu væri að fæð-
ast. Og það var kannski þess
þessvegna sem leikur hans við
Lilju var annars hugar og
ástríðulítill.
En hún var ánægð og fannst
lífið hefði gefið sér meira en
hún gat ætlast til eða hafði
þorað að vona.
Þegar vorið gekk í garð hvarf
Lalli um tíma og lét eftir sig
mikinn tómleika. Lilja nuddaði
annars hugar skegghrjúfa
vanga viðskiptavinanna og
þurrkaði rykið af flyglinum og
vissi ekki hvað hafði komið fyr-
82