Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 86

TjRVAL
enda bótt kannan væri hálf.
Eiginlega fannst henni ekkert
sérlega gaman að aka í bíl á
breiðum þjóðvegunum, en úr því
að Lalli vildi það, vildi hún
það líka.
,,Við skulum aka til einhvers
fallegs staðar,“ sagði hún. En
hann var með hugann annars
staðar og svaraði ekki.
,,Ég heyri eitthvert hljóð
sem ekki á að vera,“ sagði hann
og lagði hlustir við gangi vél-
arinnar.
,,Hérna er svo fallegt," sagði
hún. „Eigum við að stanza?“
„Við erum komin of langt,“
svaraði Lalli.
„Við gætum tyllt okkur and-
artak hérna á hólinn,“ sagði
Lilja.
„Það er ekki leyfilegt að
láta bílinn standa hérna.“
Þau óku mikið næstu kvöld
og á sunnudögum. En þau námu
sjaldan staðar. Og þau fáu
skipti sem þau stönzuðu höfðu
þau skamma viðdvöl, nema þeg-
ar eithvað var að bílnum, sem
Lalli þurfti að athuga.
Annan eða þriðja sunnudag-
inn tókst Lilju að fá hann til
að aka út á baðströnd. Á með-
an Lilja baðaði sig þvoði hann
bílinn. Meðan hún hitaði kaffi
á sprittapparatinu föndraði
hann við vélina. Þegar hann loks
kom til að drekka var kaffið
orðið kalt. Þau sátu í grasinu
og hún færði sig upp í kjöltu
hans. Hún hneppti frá skyrt-
unni hans, fór með höndina inn
FLYGILLINN' OG STÚLKAN
á brjóst lians og lét sem hún
væri að nudda á hann sápu.
Lilja kom heim með svarta
olíubletti á pilsinu og brjóst-
haldinu, en hún þvoði blettina
úr og söng af gleði: „You know
öear that I’m in love with you“.
Hún vissi ekki, að hún mundi
aldrei framar sjá Lalla og bíl-
inn.
Nokkrum dögum síðar
hringdi Lalli til Lilju í rakara-
stofuna og sagði henni að vélin
í bílgarminum hefði brætt úr
sér og vonlaust væri að reyna
að gera við hana.
Lilju þótti þetta að sjálf-
sögðu leiðinlegt, mest vegna
Lalla, sem hafði haft svo mikla
ánægju af bílnum. „Komdu og
sæktu mig í kvöld, þá getum
við talað um hvað hægt er að
gera,“ sagði hún.
,Það er ekkert hægt að gera,“
sagði hann.
„Komdu samt.“
Hann var bundinn þetta
kvöld, en lofaði að hringja.
seinna.
Lilja þorði tæpast að fara út
að borða næstu daga, ef ske
kynni að Lalli hringdi á með-'
an hún væri úti. Hún sat heima,
kvöld eftir kvöld í yndisfögru;
sumarveðri og beið hans. Hún
hugsaði: nú hljóta þó allar
skyrturnar hans að vera orðn-
ar óhreinar. En jafnvel það
rægði ekki, hann kom ekki.
Smárn saman varð henni
Ijóst, að hann mundi ekki koma
framar, að draumurinn væri
84