Úrval - 01.12.1957, Side 97

ÁSTIN ER EINSTÆÐINGUR
Hann kingdi af örvinglun, og
hann sneri höfðinu undan til
þess að hún sæi ekki tárin í
augum hans. Því eitt þóttist
hann vita upp á víst: ung stúlka
ber enga virðingu fyrir ungum
manni sem grætur. Sósíalisti
grætur ekki.
Með andlitið burt frá henni
sat hann og horfði niður í gras-
ið. Augu hans námu staðar við
þann hluta smókingbuxnanna
sem sást niður undan frakkan-
um. Hann horfði á gljásvartan
silkiborðann meðfram ytri
saumnum á skálminni. Hann
hafði greitt útlánsstofunni 15
krónur í leigu fyrir fötin. Allt
í einu varð honum ljóst, sárt
og átakanlega. að þetta var í
síðasta sinn, fyrsta og síðasta
sinn, sem hann klæddist smók-
ingfötum. Guð vissi, að hlægi-
legri flíkur en smókingföt voru
ekki til. Reiðikastið veitti hon-
um nokkra fróun.
Ég spyr hana samt, hugsaði
hann. Ég spyr hana núna. Einn,
tveir, þrír. Núna.
Söngurinn um roðasteininn.
Hann vissi ekki hvaða götur
hann hafði gengið. Hann hafði
ekki séð þær. En honum kom
ekki á óvart, þegar hann opn-
aði augun og sá, að hann var
kominn alveg niður að höfn og
opnum sjó. Hafði hann gengið
á vit skipanna, hafsins? Hann
stóð við fiskitorgið; frá opnu
svæðinu andaði fersku lofti og
URVAL
saltmengaðri golu frá höfninni;
hann fann lyktina af fiski frá
hreinskúruðum söluborðum úr
grófum viði, og daufan olíueim
frá fiskibátunum, sem lágu
bundnir við garðinn.
Hafði hann þurft að sjá skip ?
Hafið er óvinurinn og dauð-
inn. Hafið er óendanlegt. Hafið
er allt það, sem jörðin er ekki.
Hafið er autt og án merkingar.
En mönnunum er gefin skyn-
semi, myrkur vísdómur: þeir
vita, að þeir eru glataðir, þeir
vita, að hver með öðrum eru
þeir einmana og útskúfaðir;
þeir horfa út yfir endalaust haf-
ið, og þeir vita, að þar er ekkert
svar að fá, að hafið ber sjálft
í sér markmið sitt, og svar sitt.
Svo leggja mennirnir brautir
um hafið! Á leiðarenda byggja
þeir hafnir, þangað taka þeir
stefnuna, þeir trúa á jörðina,
og þeir leggja á djúpið til að
finna hana, þeir setja stór skip
á flot. Marklausa auðn sjávar-
ins marka þeir spori tilgangs-
ins.
Þær st.undir koma í lífi manns-
ins, þegar hann eygir hvergi
björgun, og þegar tíminn og
eilífðin hafa enga merkingu.
Og þá getur komið fyrir, að
maðurinn gangi niður að höfn-
inni til að sjá skip, sem flýtur
á sjónum.
Skipið.
Honum fannst einhver standa
við hliðina á sér. Hann vildi
95