Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 98

tlRVAL
ÁSTIN ER EINSTÆÐINGUR
ekki líta til þeirrar hliðar. Það
var einhver að tala við hann.
Var það Gunnhildur? Hún, sem
Ifitann átti að hitta einhvemtíma
eftir hádegið, og sem hann vildi
ekki fara til fundar við? Nei,
það var líkara karlmannsrödd.
Var það guð?
Hann var þreyttur. Svo
þreyttur, að það þjáði hann
ekki að ráði lengur.
,,Það er kvenfólk í Frakk-
iandi.“ Þannig sagði röddin.
„Margar milljónir. Þar eru líka
vændishús. Karlmanni stendur
þar til boða eins mikið af kven-
leika og hann getur torgað.“
Þessu svaraði Askur engu.
„Er þessi Embla þá svo ein-
stök ?“
Þessu svaraði Askur engu.
„En . . .“ Þannig mælti rödd-
in. „ . . . hún hlýtur þó að hafa
eítthvað sérstakt til að bera?
Eitthvað, sem gerir hana frá-
brugðna öllum öðrum konum?“
Þessu svaraði Askur engu.
„Hún er andrík, menntuð. En
hefur hún nokkum tíma sagt
frumlega setningu ? Eitthvað,
sem enginn annar hefði getað
sagt?“
Askur strauk sér um ennið,
hann var sárþreyttur, gat ekki
fest hugann við neitt. Hann
horfði niður á steinlagða göt-
una. Hann sagði með áherzlu:
„Állt sem hún segir er nýtt,
ésagt. Hún er svo einstök, að
samanburður við hana mun
verða öllum konum í heimin-
um.til minnkunar“.
„Nefndu mér aðems eitt, sem
hún hefur sagt.“
„Það getur enginn orðið fræg-
ur af einni setningu."
„Cambronne, herforingi i
einni af síðustu herdeildum Na-
póleons við Waterloo, barðist
eins og ljón. Hann var hvattur
til að gefast upp. Hann svaraði
aðeins með einu orði. Maðurinn
varð heimsfrægur af þessu eina
orði.“
„En það hefur aldrei komið
gróft orð af vörum Emblu."
„Nefndu mér eitt, sem hún
sagði, eitt sem enginn annar
hefði getað sagt.“
Það er hljótt á torginu. Langt
utan af firði heyrast skrækir
í máfum.
„Ég man, þegar við stóðum
upp af bekknum og gengum aft-
ur að garðshliðinu. Við geng-
um framhjá mörgum trjám.
Eitt þeirra var heggur. Blómin á
honum voru enn óútsprungin.
Ég hafði orð á því, að mér
þætti góður ilmurinn af hegg-
blómum; ég sagði, að hefðu þau
verið útsprungin, mundi ég hafa
tínt handa henni vönd, sem hún
hefði getað tekið með sér heim
í Hesthúsið. Hún leit á núg stór-
um, glettnislegum óttaaugum og
sagði: „Með mér inn í stof-
una ?“
„Já?“ sagði ég. Hún brosti
og sagði: „Harmoníkuspils og
heggblóma á maður helzt að
njóta utanhúss."
Það varð hljótt á torginu.
Stundarkom var hljótt.