Alþýðublaðið - 20.11.1925, Blaðsíða 3

mmt/mmmmmnmtm
Verkameniil Verkakoniirl v érzlíí Vií KjipflaBið!
Ritfregn
- (Ní.)
Oreokln tíí þessarar hnignunar
liggur auðvitað fyrst og fremstí
þröngtýni akáldsins en ekk< í bví,
að hann faefir <aioskorðað sig við
svelralífið. I>að hefir verið og
verður gullnáma hverju því
skáfdf er kann með það að
fara. Orsökin ar sú, að aogur
hans að nokkrum™ heiðarlegum
uudantekningnm frá toidum
hafa verið fáfenglleg tilraun til
að spyrna á móti broddum nýrr-
ar menningar, er hlaut að verða
yfirstetkarl hinum gamla tíma.
Eigi akat því neitað, að sumt
'aafi slæðet með < þelm strauml,
er 'aigl er til holtustu og annað
skolast burt. er vel mátti kyrt
vera. En G. Fr. hefir aldrei i
sogum sinum reynt að grafast
fyrlr rætur þeirra melna, né litið
méð skilnlngl á rás atburðanna.
Hana hafir sóað kjarnyrðum sín»
um á ein öíduata og meinlaus-
ustu yfirborðsfyrlrbrlgðl dsglegs
llfs ott á hlægllegan hátt. Adeil-
ur hans hafa snúiat gegn sasmi-
legum klæðsburði, hvitu háisifnl,
kaup>kenum og sfldarstúlkum,
búðarsokkum, barómetrum og
gúmmfstfgvé'um.
Þetta, sem hér hefir verið
sagt, á þvi miður vlð fiestar
eSgur G. Fr. og elgi sfsfc-vlð
þessar sfðaata sogur hína. Munu
þær þó að Inoihtidl og búntngi
vera ómerkilegastsr allra ssgna
hans. Er at þeim orsökum elgi
ástæða tll að vfkja að einstökum
^Hmiíík
Hrelns-
stangasápa
er seld í f ökkum og
einstökum stykkjum
hj& ðlfum kaupmönn-
um. Eogin alveg eins
Róð.
sogum. >Ráðst5fun rika Stelns«
er eina sagan, er fram-
bærlleg getur kallast, en þó
f jarri þvf að vera Ilstaverk. >Bak
við tj*ldið< á ví'ct að vera ádei a
á andatrú, en verður áð fjar-
stæðri glæpasögu, sem fullkom-
lega missir merks. Þessl saga
er svo illa skriruð, að furðu
gvgnir. Kosnlngin í Krókstjarð-
arþorpU á að bregða upp mynd
af póiititkum Rfskiftum verka-
kvenna. Stiklar hof. þar með
mikilli áuægju á klámkendutn
hálfyrðum, er hann leggur ræðu
konum f munn. Hefði aMkt.orð-
bragð orðið til að gera >Bréf
tli Láru< óhætt i hásum allra
>b*tri borgara«. En vafalaust
Te ogfððrið
niðuv sett.
lO % a slátt
gefum við á ðllu veggfóðrl, mm
ver/.lunin hisfir, meðan birgðir
eod&st. '— Yfir hundrað tegundir
að veija úr. Einnig hðíum við
afganga áf veggfóðri, 3 tií 6
ráiiur, fyrir háifvirði og minna.
Notlð t»kif»rlð!
Hf.rafmf.Mti&Ljðs,
'LaagaTOKl 20 B. — Sfoai 830.
Spasjaragiidran, verð kr. 3^50,
tæst á Bergstaðastrætl 19, oplð
kl. 4—7.
sofnar morg frúin með þessa
bók fhaldiskáldsins undir hötðlnu.
Rétt er að t14ta G. Fr* njóta
þtss sannmælis, að honum er
sýnt um kjarngott og einkennl-
legi orðavfil. Ea sérlaiki þesa
gerlr það einnig oft og tfðum
óeðlilegt eg tilgerðarlegt í munni
sogupersóna hans. Myndir hans
og Ifkingar f óbundnu og bundna
máii eru alt of o ?t endurteknlng
hver annarrar eins og soguefnin.
Hann getnr t. d. tæpiega skrifað
hálfa sfðu eða ortstoku, án þees
að koma þar náttmáhan að.
Það skal einnig vlðurkent, að
G. Fr. hefir sktitað sögur, sera
eru <bæði honum og bókment*
unum til sóma. Má þar einkum
Sdgar Rioe Burroughs: Villi Tarxatt.
milli, svo að þeir, sera biða, viti, hvað hinum liður.
Hvenær er hægt að leggja af stað?"
„Við getum hlaðið vagnana i kvöld," svaraði Campell,
»og lagt af stað um klukkan eitt i nótt."
„Ágætt!" mælti Smut. „Farðu að mínum ráðum."
Hann kvaddi og fór.
* *
*
Þegar Tarzan stökk upp i vafningsviðinn, vissi hann,
að ljónið var á hælum sér, og að lif sitt var undir
styrkleika viðjanna komið. En hann fann brátt, að
ekkert var að óttast; svo transtur var viðurinn.
Ljónið öskraði, er það misti mannsins, sem las sig
upp eftir viðnum eins og api og upp á borgarvegginn.
Nokkrum fetum ueðan við hann var þakið á húsi.
Hann stökk þangað og var þá i svo miklu myrkri, aö
hann sá ekki augun, sem störðu á hann úr dimmu skoti
rótt hjá. En þó hann sæi ekkert, var hann ekki lengi I
vafa um, að hann var ekki einsamall; þvi að varla hafðl
hann náð fótfestu á þakinu, er ráðist var aftan að
honum og sterkir armar gripu um mitti hans.
Afstaða Tarzans var 111. Hann var hafinn á loft og
borinn að þákbrúninni. Auðséð var, að sá, er greip
hann, ætlaði i snatri að losna við óboðinn gest og varpa
honum ofan á götuna. Tarzan var ekki í vafa um, að
hann myndi limlestast eða deyj'á, en hann var ekki á
þvi að láta lifið svo auðveldlega.
Fætur Tarzans og hendur voru lausar, en hann gat
ekki ney'tt þeirra að gagni. Eina leiðin var að koma
þeim, sem hélt honum, af fótunum. Þetta reyndi Tarzan
þannig, að hann sveigði sig aftur á bak sem mest