Alþýðublaðið - 20.11.1925, Page 3

verkameau! VerkakonurlVerzliá Við KanpiéíagiB!
Ritiregnu
" m
Orsokla tll þtusarar hnignunar
liggur auðvitað fyrst og framat i
þröngtýni ak4ld»in« on ekk' í bví,
að hann bofir ainskorðað sig við
■veitalifíð. Það hefir vorið og
verðnr gulinácaa hverju þvi
skáfdi er kann með það að
fara. Orsökin er sú, að aögur
hans að nokkrum" hsiðarlegum
undantokningnm frá töldum
hafa verið fáfengileg tilrðun til
að spyrna á móti broddum nýrr-
ar menningar, er hlaut að verða
yfirsterkari feinum gamla tima.
Eigi skal því neitað, að sumt
aafi slæð»t með < þeira straumi,
er aigi er tll hollustu og annað
skolast burt, er vel mátti kyrt
vera. En G. Fr. hefir aldrei í
sögum sinum reynt að grafast
fyrlr rætur þeirra melna, né lltið
með skllningi á rás atburðanna.
Hann hafir aóað kjarnyrðum sín-
um á eln'öldustn og meinlanS'
ustu yfirborðsfyrirbrlgðl dsglegs
lífs ott á hlægilegan hátt. Ádeil-
nr hans hafa snúist gegn sæml-
legum klæðaburðl, hvitu hálslini,
kaup<konum og sildarstúlkum,
búðarsokkum, b&rómetrum og
gúmmistfgvéium.
Þetta, sem hér hefir verið
sagt, á því miður við flestar
eögur G. Fr. og elgl sísh við
þessar síðuata sögur h?ns. Munu
þær þó að innlluídi og búoingi
vera ómerkllegastar allra sagna
hans. Er at þeim orsökum elgi
ástæða til að vikja að einstökum
Hvelns-
stangasápa
er sold i pökkum og
eiastökum stykkjum
hjá ölium ksupmönn-
um. Engin alveg eins
góð,
sögum. >Ráðstöfun rika Stelnse
er elna sagan, er fram-
bærlleg getur kallast, *n þó
fjarri því að vera lUtavcrk. >B«k
vlð tjddið« á vt'et að vera ádei a
á andatrú, en verður sð fj«r-
stæðri glæpasögu. sem fuilkom-
lega missir msrks. Þessl saga
er svo llla skrituð, að furðu
gagnir. Kosningin í Krókstjarð-
arþorpiv á að bregða npp mynd
af póiitfskum s.fskiftum verka-
kvenna. Stiki&r höf. þar með
mlkittl áoægju á klámkendum
hálfyrðum, er hann leggur ræðu
konurn i munn. Hefði siíkt orð-
bragð orðið tif að gera >Bréf
til Láru« óhæft i húsuíD alira
>b«tri borgarar. En vafalaust
Teggfððrið
nlðuv sett.
ÍO % a slátt
ge?um við á öifu veggfóðri, ssflim
veríiunia h«fir, meðan bírgðlr
endast. — Yfir hundrað togundir
að veija úr. Einnig höíum við
afganga á! veggfóðri, 3 til 6
rúíiur, íyrir hálfvlrði og minna.
Notlð tæklfæriðl
Hf. rafmf. Hiti & Ljðs,
L&ugftTcgi 20 B. — Sími 830.
Spæjaragildran, verð kr. 3:50,
tæst á Bergstaðastræti 19, oplð
ki. 4—7.
sofnar mörg frúln m«ð þcssa
bók íhaidsskáldslns undl*' hötðinu.
Rétt er að t14ta G. Fr. njóta
þess sannmælis. að honnm er
sýnt um bjarngott og einkennl-
legi orðavai. Ea sédeiki þeu
gorlr það einnig oit og tiðum
óeðiiiegt ogtiigerðarlegt í munol
sögupersóna hans. Myndir hans
og llkingar i óbundnu og bundnu
máli eru alt of oít endurteknlng
hver annarrar eins og söguefnin.
Hánn getnr t. d. tæplega skrifað
háifa tiðu eða ort stöku, án þess
að koma þar náttmálum að.
Það skal einnig vlðurkent, að
G. Fr, hefir sktifað sögur, »em
eru -bæði honum og bókment-
unum til sóma. Má þar einkum
Sdgar Eice Burroughs: Vilti Tarzan.
milli, svo að þeir, sem blða, viti, hvað hinum liður.
Hvenær er hægt að leggja af stað?“
„Við getum hlaðið vagnana i kvöld,“ svaraði Campell,
„og lagt af stað um klukkan eitt i nótt.“
„Ágætt!“ mælti Smut. „Farðu að mínum ráðum.“
Hann kvaddi og fór.
Þegar Tarzan stökk upp i vafningsviðinn, vissi hann,
ftð ljónið var á hælum sór, og að lif sitt var undir _
styrkleika viðjanna komið. Kn hann fann brátt, að
ekkert var að óttast; svo transtur var viðurinn.
Ljónið öskraði, er það misti mannsins, sem las sig
upp eftir viðnum eins og api og upp á borgarvegginn.
ííokkrum fetum ueðan við hann var þakið á húsi.
Hann stökk þangað og var þá i svo miklu myrkri, aC
hann sá ekki augun, sem störðu á hann ur dimmu skoti
rétt hjá. En þó hann sæi ekkert, var hann ekki lengi i
vafa um, að hann var ekki einsamall; þvi að varla hafði
hann náð fótfestu á þakinu, er ráðist var aftan að
honum og sterlcir armar gripu um mitti hans.
Afstaða Tarzans var ill. Hann var hafinn á loft og
borinn að þakbrúninni. Auðséð var, að sá, er greip
hann, æ(laði i snatri að losna við óboðinn gest og varpa
honum ofan á götuna. Tarzan var ekki i vafa um, að
hann myndi limlestast eða deyjá, en hann var ekki á
því að láta lífið svo auðveldlega.
Fætur Tarzana og hendur voru Iausar, en hann gat
ekki neýtt. þeirra að gagni. Eina leiðin var að koma
þeim, sem hélt honum, af fótunum. Þetta reyndi Tarzan
þannig, að hann sveigði sig aftur á bak sem mest