Alþýðublaðið - 23.11.1925, Blaðsíða 3

V erkameuu! Verkayuiurl Vei íuö V»o PCaupiéiagió i
Athagasemd.
Nú «i' éf? svo otf búinn aö heyra
*éra Árna Sigurðssyni núið því uœ
naair, að hann aé llöhlaupi úr her-
aveit >apiritista<, og seinest í árás
Þórbeigs Pórðarsonar í Alþbl á
séra Árna, að óg nenni ekki að
hlusta á það lengur án þess að
leggja orð í belg, því aB lífseig og
hortug lygi getur haft ill áhrif og
þ*8, þó að ekki sé um meira að
ræða en hór er, — só akk> hugsað
um að kveða hana niður.
Hváð Þórberg snertir, þá er
ekki svo gott, að hann taki
drðngilega til greina upplýsingu
p:óf. Haraldar Nielssonar, heldur
er önnur grein hans eindregin til
raun til þess að eyða ábrifunum
af því, sem próf. Haraldur hefir
upplýst, og það svo mjög, að
nærri stappar fullri ókurteisi gagn-
vart próíessornum.
Mór er vel kunnugt um skoðun
sóra Árna i þessu efni, á meðan
hann var i guðfræðideiidinni, þvi
að óg var þar samtiða bouum.
Pykist óg viss um það, að flestir
þeirra, sem voru þar með honum,
hafl tekið eftir, að ekkl var Árna
meira en í meðaliagi um >spíri-
tismanne geflð. Detta mér einkum
tvö atvik í hug, sem ég býst við
að marga deildarbræður hans muni
reka minni til, að þessu lútandi.
Annað var það, að á umræðufundi
úm >spíritismann< heima hjá pró
fesaor Sívertsen var séra Árni
aðalandmælandinn gegn þeirri
skoðun. Qitt, að eitt sinn í kenslu-
stund ávítaði próf. Haraldur Áma
nokkuð fyrir ummæli hans um
í þessi efni, er honum þóttu óvið-
i eigandi, En auk þess, sem fram
j kom við þessi og þvi lík tækifæri
; þekti ég skoðun sóra Árha vegna
persónuiegs kunt-'ingsskapar okkar.
Ég gat getlð þess um leið —
enda gefur Þónergur tilefni til
þess —, að ég sem hefl verið
mjög vel kunn gur sóia Arna,
síðan við vorui i í guðfræðideild-
inni, hefl fylgst 1 el og meÖ áhuga
með þroskaferli hans. Fyrst, er
ég kyntist honu n, var hann ný-
guðfræðingur un, ir áhrifum þýzku
guðfræðinnar. Ei brátt tók óg eftir
því, að hann va stöðugt að fær-
ast í áttina að iblíulegum kríst-
indómi, — að þ í >praktiska< frá
því >theoretiskí <, — jafnframt
því, sem þeir, er með bonum
voru. komust a i því við eitt og
ann&ð tækifnri, að trúarreynsla
hans var að v iia. Pað er því I
lygi, sem engin 1 góður drengur
ætti að lata s< r ssema sð taka
sór í munn fraa sr, að sóra Arni
hafl á nokkurn hatt haft snögg
skoðanaskifti un það leyti, eem
hann varð prestur eða var í kjöii
Mór er kunnugf um, að sumir
ákafir flokksmenn hinna nýrri
stefna i trúmálunum hafa álitið
þetta og jafnvel hsldið því að
mönnum. Stafar það sunpart af
slitióttri þekkingu á séra Arna,
sumpart af skilningsskorti á trú-
arlifl yflrleitt og surrpart hjá
sumum vissulega af verra þroska-
leysi en því, sem ég hefl nú
nefnt.
Séra Arni svaraði grein fór-
Reynsla er fengin fyrir því, að
það margborgar sig að láta ohs
gera við og olíubera notuð sjó-
klæði, Hf. Sjóklæðagerð íslands.
Afgreiðsla Laugavegi 42, bakhúsi.
Sími 1518.
bergs á þann hátt, sem við átti.
En hann hefir ekki tök á að
eltast við ilt og ómerkilegt umtai
manna á milli. En vinir hans geta
fkki staðið aðgerðarlausir hjá,
þegar hann er beittur ódrengskap.
Þess vegna hefl ég talið mór
skylt að skrifa þessar línur.
Ég vona. að almúgamenn
Reykjavikur láti ekki rægja sóra
Arna Sigurðsson við sig.
Asum í Skaftártungu 80. okt. 1925.
Björn 0 Björmson.
Hringarltleysa .Morgnnblaðs-
ins'.^Morgunblaðlðe spyr: >Ætla
þelr ('oringjnir jafaaðarmanna) að
biða, þangað til þelm verður
sj&ifam steypt af stóll og Boisár
hafa s*zt í sætin?< >Bolsar<
heita & >Mo gunbiaða<-m&ll fuíf—
trúar Alþýðuflokkains í bæjár-
stjómum og & þingl, stjórn Al-
þýðusaœbandslns oli og allir
stjórnendur verklýðstélaganna og
enn iremur alilr aiþýðustéttar-
menn, sem atéttarvitund hata
(sj& >Morgnnblaðið< fr& þvi (
epnl 1924 og þangað tll nú).
Það er svo sem varasamt fyrir
þesia menn að bfða, þangað til
þelr hafa steypt sér af stóli og
sjálfir sezt í sæti sín(t).
Bdgar Rice Eurrougha: lfilti Teraaa.
að geta leitað fólaga sinna, en eins og hann var —
klæddur mittisskýlu einni — þorði hann ekki að hætta
sér yfir lýstu blettina á götunum. Hann leit i kringum
sig og -hugsaði ráð sitt. tá sá hann likið á þakinu og
flaug þaö snjallræði 1 hug, að nota fatnað þess.
Hann var skjótur að klæða sig og spenna belti her-
mannsins um mitti sitt. Undir kuflinum faldi hann hnif
sinn og reipi, er hann hringaði um sig miðjan. Önnur
vopn sin faldi hann utan garðs i vafningsviðnnm.
Er hann þðttist nægilega dulbúinn, litaðist hann nm,
hversu hann kæmist ofan á götnna. Hann hefði getað
stokkið til jarðar, en óttaðist, að það vekti of mikla
eftirtekt. Húsþökin voru flöt og mishá, svo að hann
tók það ráð að ganga eftir þeim, en þegar hann hafði
ákamt farið, sá hann marga menn saman komna á uæata
þaki fram undan sér. Á hverju þaki hafði hann séö op
eða uppgöngu og sá nú ekki annað ráð vænna en
freista niöurgöngu ura eitt þeirra. Hann gekk að næsta
opi, hallaði sér yflr það og hlustaði. Hvorki eyru eða
nasir fundu nærveru lifandi veru. Tarzan rendi sór þvi
ofan um gatið og var í þann veginn að sleppa sér, er
hann fann með fótunum stiga fyrir sér. Hann notaði
hann og kom ofan i dimt herbergi. I fyrstu sá hann
ekkert, en brátt birti fyrir augum, svo að hann varð
þess fullvis, að enginn var í herberginu. Fór hann þá
að leita niðurgöngn á næstu hæö. Fann hann steinrið I
þröngum gangi út frá herberginn. Eomst hann slysa-
laust út á strætið.
Þegar út á gr tuna kom, var hann i engum vandræð-
um. Hann þóttií t vita, að félagar sinir hefðu komið inn
um borgarhliðið. og hann bjóst við, að i miðri borginni
myndi hann ffeka«t rekast á ilóð þeirra.